PwTiR044

86 Rozdział 3

czane do egzaminu umożliwiającego uzyskanie uprawnień obejmujących dodatkowy zakres terytorialny bez konieczności odbycia szkolenia teoretycznego i praktycznego. Jest to racjonalne rozwiązanie, gdyż takie osoby tego rodzaju szkolenia już wcześniej przecież odbyły.

Odrębne zagadnienie stanowi dokumentowanie przez przewodników turystycznych i pilotów wycieczek znajomości języków obcych. Ustawa o usługach turystycznych przewiduje, że takim dokumentem może być dyplom ukończenia studiów filologicznych, nauczycielskiego kolegium języków obcych lub świadectwo ukończenia szkoły z obcym językiem wykładowym. Ponadto tego rodzaju uznanie znajomości języka obcego może nastąpić również w wypadkach określonych przez rozporządzenie MEN w sprawie dokumentowania znajomości języka obcego przez przewodników turystycznych i pilotów wycieczek z 2000 r.

Przewodnicy turystyczni i piloci wycieczek nielegitymujący się wymaganymi dokumentami muszą w celu wykazania się znajomością języka obcego przystąpić na ogólnie ustalonych zasadach do odpowiedniego egzaminu. Taki egzamin jest zdawany przed komisją egzaminacyjną powołaną przez właściwego marszałka województwa spośród osób znajdujących się na specjalnej liście ogłoszonej przez ministra właściwego do spraw turystyki. Za sprawdzenie znajomości języka obcego przez przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek są pobierane wcale nie tak niskie opłaty, których wysokość jest ustalona przez rozporządzenie w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek z 2006 r. Akt ten ustala także wysokość opłat za sprawdzenie kwalifikacji osób ubiegających się o uprawnienia przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek. Obecnie wpływy z tytułu wskazanych opłat stanowią dochód budżetu samorządu województwa i są przeznaczane na pokrycie kosztów organizacji i przeprowadzenia egzaminów na przewodników turystycznych i pilotów wycieczek oraz egzaminów ze znajomości języków obcych przewodników turystycznych i pilotów wycieczek.

Osoby, które spełniły wymagania dla uzyskania uprawnień przewodnika turystycznego lub pilota wycieczek, otrzymują od właściwego marszałka województwa dokumenty to potwierdzające. Takim dokumentem ze stosownymi wpisami jest legitymacja przewodnika turystycznego, nazywana w wypadku przewodnictwa górskiego - legitymacją przewodnika górskiego, oraz legitymacja pilota wycieczek, jak również identyfikator noszony w widocznym miejscu podczas pełnienia obowiązków. Wzory tych legitymacji oraz identyfikatorów określają załączniki do rozporządzenia w sprawie przewodników turystycznych i pilotów wycieczek z 2006 r.

J

ROZDZIAŁ

Podstawy prawne świadczenia usług

rekreacyjnych

4.1. Prowadzenie działalności w dziedzinie rekreacji

Świadczenie usług rekreacyjnych nie doczekało się jeszcze tak rozbudowanych unormowań prawnych, jak to jest w przypadku usług turystycznych. Zwłaszcza podstawy ustawowe podejmowania i prowadzenia tego rodzaju działalności są zdecydowanie zbyt skromne. Trzeba tutaj odwołać się do bardzo ogólnych i nielicznych ustaleń ustawy o kulturze fizycznej z 1996 r. oraz ustawy

0    systemie oświaty z 1991 r. Najważniejsze znaczenie praktyczne mają regulacje prawne dotyczące rekreacji ustalone w aktach wykonawczych do wymienionych ustaw.

Działalność w dziedzinie rekreacji powinna być prowadzona zgodnie z ustaleniami powołanego już w rozdziale 2 rozporządzenia MEN w sprawie szczegółowych zasad i warunków prowadzenia działalności w dziedzinie rekreacji ruchowej z 2001 r. Gdy tego rodzaju działalność dotyczy organizacji wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, to musi uwzględniać regulacje rozporządzenia MEN w sprawie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania i nadzorowania z 1997 r., oraz rozporządzenia MENiS w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki z 2001 r.

Pierwszy z wymienionych aktów wykonawczych znajduje zastosowanie do prowadzenia zorganizowanej działalności w dziedzinie rekreacji zarówno w obiektach, na terenach zamkniętych, jak i w środowisku otwartym. Obejmuje to zarówno działalność stałą, jak również sezonową, przy czym może ona mieć charakter odpłaty lub nieodpłatny. Organizator rekreacji jest uprawniony do organizowania zajęć oraz organizowania i prowadzenia klubów, sekcji

1    stałych zespołów.