PwTiR058

114 Rozdział 5

styczne”. Takie obiekty funkcjonują według zasad przyjętych uchwałą Zarządu Głównego PTTK z 1997 r. w sprawie prowadzenia schronisk PTTK. W 2004 r. było 99 schronisk turystycznych PTTK i nie należy ich mylić ze schroniskami w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych.

Wymagania dotyczące wyposażenia schronisk oraz zakresu świadczonych w nich usług są zawarte w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 2004 r. Ustalenia te są takie same dla wszystkich schronisk, gdyż obiekty te nie podlegają podziałowi na kategorie. W literaturze przedmiotu wysunięto uzasadnioną wątpliwość co do oznaczania schronisk cyframi rzymskimi w ramach dobrowolnej kategoryzacji prowadzonej przez PTTK. Takie dodatkowe oznaczenia, nieprzewidziane przez ustawę o usługach turystycznych, nie powinny wprowadzać w błąd i za dopuszczalne trzeba uznać tylko stosowanie innych symboli na oznaczenie kategorii niż stosowane w tej ustawie dla odróżnianych przez nią rodzajów obiektów hotelarskich.

Generalnie wymagania prawne dla schronisk są wyraźnie wyższe niż ustalone dla schronisk młodzieżowych. W każdym schronisku muszą być ogólnodostępne urządzenia higienicznosanitarne, w tym natrysk. Powinna być jadłodajnia oferująca posiłki typu barowego, a ponadto stanowisko do przyrządzania i spożywania posiłków oraz do zmywania naczyń. Spośród innych usług, które muszą być zapewnione w ramach wspomnianego minimum, trzeba wymienić telefon dostępny dla gości, przechowywanie pieniędzy, przedmiotów wartościowych, bagażu i sprzętu turystycznego, udzielanie informacji turystycznej (poprzez tablice z opisem szlaków prowadzących do sąsiednich schronisk i miejscowości, informacje o rozkładzie jazdy komunikacji publicznej z najbliższej miejscowości, stacji lub przystanku, jak też ostrzeżenia o grożących niebezpieczeństwach oraz wskazówki co do zasad wzywania pomocy), sprzedaż podstawowych drobnych artykułów higienicznych i kosmetycznych, słodyczy oraz pamiątek. Ważne znaczenie praktyczne ma też obowiązek zapewnienia w schronisku możliwości suszenia i czyszczenia odzieży we wskazanym miejscu oraz dokonania drobnych napraw sprzętu turystycznego i jego czyszczenia.

5.9. Minimalne wymagania w zakresie dostosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych

W ramach kategoryzacji obiektów hotelarskich mieści się bardzo ważna problematyka dostosowania tych obiektów do potrzeb osób niepełnosprawnych. Niepełnosprawnym jest osoba, której stan fizyczny lub/i psychiczny trwale lub czasowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia wypełnianie zadań życiowych i ról społecznych zgodnie z przyjętymi normami prawnymi i społecznymi. W tym rozumieniu niepełnosprawnych żyje obecnie w Polsce ok. pięciu milionów. Sytuacja tych osób - często niestety izolowanych od reszty społeczeństwa - jest bardzo trudna. Jedną z podstawowych przyczyn tej izolacji są bariery architektoniczne. Występują one również w działalności hotelarskiej. Próbą przełamywania tych barier jest załącznik nr 8 do rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 2004 r., określający minimalne wymagania w zakresie dostosowania obiektów hotelarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Ustalenia omawianego załącznika odnoszą się do wszystkich obiektów hotelarskich i nie ma znaczenia, kiedy zostało wydane pozwolenie na ich budowę Obecnie wszystkie obiekty hotelarskie powinny spełniać wymagania w zakresie dostosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych, przy czym zakres ten jest przesądzony przez warunki techniczne ustalone dla budynków zamieszkania zbiorowego rozporządzeniem Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 2(X)2 r., zmienione istotnie w 2004 r. Do takich budynków wymieniony akt wykonawczy zalicza właśnie m.in. hotele, motele, pensjonaty, domy wypoczynkowe, domy wycieczkowe, schroniska młodzieżowe i schroniska. Pojęcie domów wypoczynkowych obejmuje tutaj różne rodzaje obiektów innych niż hotelarskie, będące budynkami przeznaczonymi do okresowego pobytu ludzi poza stałym miejscem zamieszkania, jak ośrodki wczasowe, szkoleniowo-wypoczynkowe i kolonijne, czy domy pracy twórczej. Do tych rodzajów domów wypoczynkowych stosuje się ogólne przepisy prawa budowlanego ustalające wymagania odnoszące się do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Natomiast obiekty hotelarskie powinny ponadto spełniać wymagania dodatkowe w zakresie dostosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych, które są określone w powołanym załączniku nr 8. Odrębnie załącznik ten ustala dalsze wymagania dodatkowe w tym zakresie dla kempingów, co jest omówione w punkcie 9 rozdziału 9 podręcznika.

Nie wymagają żadnego dostosowania do potrzeb osób niepełnosprawnych schroniska górskie pozbawione dojazdu drogą publiczną, gdyż są one w zasadzie niedostępne dla tych osób. Nie wymagają też takiego dostosowania schroniska młodzieżowe i domy wycieczkowe mające mniej niż 150 miejsc noclegowych. Można to tłumaczyć nastawieniem tego rodzaju obiektów hotelarskich na zaspokajanie jedynie podstawowych potrzeb turystów oraz nadmiernie wysokimi kosztami ewentualnego dostosowania takich obiektów do potrzeb osób niepełnosprawnych.

Wskazane wymagania dodatkowe przewidują, że w obiektach hotelarskich mających powyżej 50 jednostek mieszkalnych powinna być co najmniej jedna taka jednostka dostosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych, a dla każdej kolejnej setki jednostek mieszkalnych powyżej stu - również co najmniej jedna wymaga takiego dostosowania. Chodzi tutaj o wyposażenie węzłów higienicz-nosanitamych w poręcze i uchwyty ułatwiające korzystanie z urządzeń higie-