skanowanie0189

DZIWNY SEN

Szalenie huśtały się dzieci w rozkwitłych

wierzchołkach akacji.

Wracałem z Ojcem od pól — z całego, rozległego

świata,

A droga szła przez Wzgórze Śmierci.

Pobożne lazury popołudnia otaczały je krążkiem złotym.

Szalenie huśtały się dzieci w rozkwitłych

wierzchołkach akacji.

Na Wzgórzu grupa starożytnie królewskich postaci; Lecz jeden był jakby w Bóstwo podniesionym

Patriarchą:

Broda po pas nadludzko wielkiej figury,

Oblicze: brąz złocony słońcem pielgrzymki,

majestatycznie spokojne,

I oczy, którym już nie dolega, że wszystko widzą. Ojciec wymienił z nimi spojrzenie i dalej szedł

ze mną.

W rozkwitłych wierzchołkach akacji szalenie huśtały się

dzieci.

Że to Dziadowie byli, Ojciec za wzgórzem się zatrzymał I wyjął z portmonety, niby niebacznie, „suwerena”, Zamiast czterdziestki. Skwapliwie chwyciłem to złoto, I wzrokiem błagalnym prosiłem, by nie poprawiał

omyłki.

Za czym w dziecinnych podskokach wbiegałem na

Wzgórze,

Gdzie żywe Posągi Przeszłości i wódz ich,

bóg-Patriarcha,

Potężnym czarem wzywały do szczęścia i chwały

me serce.

W rozkwitłych wierzchołkach akacji szalenie huśtały

się dzieci.

1 już GO byłem tak blisko!... i całkiem wyraźnie Ciemnokędziorną widziałem brodę, sięgającą pasa,

I kopułę czoła złotawą, w długiej opaloną pielgrzymce, A na niej małą czapeczkę, jak u Leonarda da Vinci,

1 długi płaszcz orientalny, i postać arcypoważną... ...Gdy wtem któryś z orszaku stanął mi w poprzek

drogi —

I zrozumiałem po ich milczeniu, że dalej iść mi nie

wolno.

Więc tylko w ręce Stróża złotego złożyłem suwerena,

I smętny wracałem do Ojca, wciąż odwracając się,

z wolna.

A w czubach kwitnących akacji szalenie huśtały się

dzieci.

379