skanowanie0056

190 Harold Pinter

McCANN

Tak, może by się pan wybrał w naszym towarzystwie? GOLDBERG

Jedź pan z nami do Montiego. Mamy dość miejsca w wozie.

Peter stoi bez ruchu. Mijają go i podchodzą do drzwi. McCann otwiera drzwi, bierze walizki.

PETER (złamany)

Stan, nie słuchaj ich! Nie daj się!

Wychodzą. Cisza. Peter stoi bez ruchu. Trzask drzwi frontowych. Słychać, jak rusza samochód. Słychać, jak się oddala. Cisza, Peter z wolna podchodzi do stołu. Siada na krześle. Bierze gazetę, otwiera ją. Wypadają z niej skrawki wydarte przez McCanna. Peter patrzy na nie. Przez okno z lewej widać przechodzącą Meg; wchodzi przez tylne drzwi. Peter udaje, że czyta.

MEG (podchodząc do stołu)

Samochód odjechał.

PETER

Wiem.

MEG

Pojechali?

PETER

Tak.

MEG

Nie będą na obiedzie?

PETER

Nie.

MEG

Och, jaka szkoda, (kładzie torbę na stole) Gorąco na dworze. (zawiesza płaszcz na haku) Co robisz?

PETER

Czytam gazetę.    *

MEG

Dobra?

PETER

Niezła.

MEG (siada przy stole)

Gdzie Stan?

Pauza.

Jeszcze nie zszedł?

PETER Nie., on...

MEG

Jeszcze w łóżku?

PETER

Tak... jeszcze śpi.

MEG

Tak długo? Spóźni się na śniadanie.

PETER Daj mu... spać.

Pauza.

MEG

Wspaniałe było to przyjęcie, prawda?

PETER

Nie wiem, nie byłem.

MEG Nie byłeś?

PETER

Przyszedłem później.

MEG Ach tak.

Pauza.

Wspaniałe. Od lat tak się nie śmiałam. Tańczyliśmy i śpiewaliśmy. I były różne gry. Szkoda, że cię nie było.

PETER

Przyjemnie było, co?

Pauza.

MEG

Byłam królową balu.

PETER

Naprawdę?

MEG

Tak. Wszyscy to mówili.

PETER

No, na pewno byłaś.

MEG

O, tak. Byłam królową balu.