47280 skanowanie0029

136 Harold Pinter

McCANN

Tak jest, Nat. (podchodzi do Stanleya) Zechce pan spocząć.

STANLEY

Nie.

McCANN

Teraz pan nie chce, ale byłoby lepiej, gdyby pan chciał. STANLEY

A pan? Czemu pan nie siada?

McCANN Nie, nie ja — pan.

STANLEY Nie, dziękuję.

Pauza.

McCANN

Nat.

GOLDBERG

Co?

McCANN On nie chce.

GOLDBERG To go poproś.

McCANN Prosiłem go już.

GOLDBERG Poproś go jeszcze raz.

McCANN (do Stanleya)

Niech pan siada.

STANLEY

Czemu?

McCANN

Będzie panu wygodniej.

STANLEY

Panu też, gdyby pan usiadł.

Pauza.

McCANN

Dobrze. Jeśli pan usiądzie, to ja też.

STANLEY Pan pierwszy.

McCANN (powoli siada na krześle)

No?

STANLEY

Dobra. Teraz odpoczęliście, więc możecie się wynosić.

McCANN (wstając)

To paskudny kawał! Zęby mu powybijam!

GOLDBERG (wstając)

Nie! Ja wstałem!

McCANN

Proszę cię, Nat, usiądź.

GOLDBERG

Jak wstałem, to wstałem!

STANLEY Ja też.

McCANN (podchodząc do Stanleya)

Przez pana musiał wstać pan Goldberg.

STANLEY (podniesionym głosem)

To mu dobrze zrobi!

McCANN Siadaj pan!

GOLDBERG

McCann.

McCANN Siadaj pan!

GOLDBERG (podchodząc do Stanleya)

Weber, (spokojnie) SIADAJ PAN!

Milczenie. Stanley zaczyna gwizdać ten sam szlagier, co poprzednio. Niby od niechcenia podchodzi do krzesła za stołem. Goldberg i McCann obserwują go. Stanley przestaje gwizdać. Milczenie. Stanley siada.

STANLEY Uważalibyście lepiej.

GOLDBERG

Weber, co pan robił wczoraj?

STANLEY

Wczoraj?

GOLDBERG

I przedwczoraj. I co robił pan przed trzema dniami?