0000023 2

36 KINEZYTERAPIA

Usytuowanie fizjoterapii wśród innych, pokrewnych nauk.

PRZYROONICZE__

STOSOWANE
CHIRURGIA
ENDOKRYNOLOGIA	—►
GASTROLOGlA	—►
GERIATRIA	—►
GINEKOLOGIA	—►
INTERNA	—►
INŻYNIERIA MEDYCZNA	—►
KAROIOLOGIA
NEUROLOGIA	—►
ORTOPEDIA
PEDIATRIA	-►
POŁOŻNICTWO
PSYCHIATRIA	—►
DEMONOLOGIA	—►
INNE

Tab. 3.

T*.

I SPOŁECZNE

STOSOWANE
	DEONTOLOGIA
	EKONOMIA
	FILOZOFIA
	HISTORIA
	ORGANIZACJA lZARZĄDZANIE
	PSYCHOLOGIA
	SOCJOLOGIA
	TEORIA REKREACJI
	TEORIA SPORTU
	TEORIA TURYSTYKI
	TEORIA
	WYCHOWANIA
	FIZYCZNEGO
	INNE

POOSTAWOWF

ANATOMIA

ANTROPOLOGIA

BIOCHEMIA

BIOLOGIA

BIOMECHANIKA

_CHEMIA_

CYTOLOGIA

EMBRIOLOGIA

EPIDEMIOLOGIA

FIZYKA

GENETYKA

IMMUNOLOGIA

MIKROBIOLOGIA

MORFOLOGIA

PATOLOGIA

INNE

FIZJOTERAPIA

włączają się przedstawiciele innych nauk np. informatycy, czy inżynierowie różnych specjalności. Ci ostatni tworzą w oparciu o wyniki odpowiednich badań urządzenia do ćwiczeń i kontrolno-pomiarowe do oceny efektów leczniczych fizjoterapii. Współdziałają także w konstruowaniu urządzeń pomocniczych ułatwiających życie trwale niepełnosprawnym.

Zadania wszystkich nauk. na których musi się opierać fizjoterapia, wiążą się z poszukiwaniem odpowiedzi na dwa zasadnicze pytania:

1.    Jak przebiegają badane zjawiska?

2.    Dlaczego przebiegają tak, a nie inaczej?

W' pierwszym pytaniu istota odpowiedzi ma zmierzać, między innymi do jakościowego i ilościowego opisu przebiegu procesu kinezyterapii pod kątem np. periodyczności wysiłku, właściwego wykorzystania procesów odpoczynku, specyfikacji i doboru środków w celu uzyskania odpowiedniego stopnia kompensacji w odpow-iednim czasie. W drugim natomiast chodzi o określenie przyczynowo-skutkowych zależności między opisywanymi czy badanymi zjawiskami oraz ustalenia zasad i praw rządzących procesem powrotu do zdrowia.

Jeżeli dane uzyskane z opisanych wyżej eksperymentów uda się. a ostatnio udaje się coraz częściej, opisać za pomocą modeli matematycznych to możliwe stanie się przyspieszenie, uściślenie oraz zwielokrotnienie tej tak potrzebnej analizy procesu terapeutycznego za pomocą techniki komputerowej. W naukach przyrodniczych i społecznych nieodzowne jest uzyskanie odpowiedzi na jeszcze jedno, trzecie już pytanie:

3) W jakim celu przebiegają badane zjawiska?

To pytanie ma dla fizjoterapii znaczenie bodajże nadrzędne. Funkcja celu działania jest sprawą podstawową. Postawienie przed chorym celu (np. zbyt wygórowanego, ale również za bardzo zminimalizowanego), którego on nie akceptuje, nic tylko nic pozwala na analizę jakościową i ilościową takiego działania. ale prowadzi do wręcz błędnych ocen przyczyn i skutków danej czynności. Jeżeli chorym wystarczy kinezyterapeutyczne „pozorowanie”, choć stać ich na więcej, to efekt końcowy całej rehabilitacji medycznej nic odzwierciedli stanu ich możliwości - skutek jest w takim przypadku nieadekwatny do przyczyny. Celem takich „działali pozorowanych” może być np. chęć uzyskania nic należącej się renty inwalidzkiej lub wywarcie presji na personelu leczącym by przedłużyć pobyt w szpitalu.

Wyniki badań naukowych prowadzonych w oparciu o takie błędne dane. wiodą do niesłusznych wniosków, powodują różnice zdań, straty ekonomiczne

stresy psychiczne. Podrywają także wzajemne zaufanie fizjoterapeutów, lekarz) i innych pracowników nauki. Dlatego nic można oczekiwać pomocy nauki w sytuacji, w której nie będzie zapewniona rzetelna odpowiedź na postawione wyżej pytanie: w jakim celu działa podmiot badań, pacjent. Cel ten musi być identyczny u leczonych, fizjoterapeutów, lekarzy specjalistów, pracowników naukowo-badawczych, czy wreszcie rodziny chorego oraz bliższych i dalszych mu kręgów społecznych. Ostatnia uwaga dotyczy głównie miejsc pracy dorosłych niepełnosprawnych i odpowiednio prowadzonego procesu pedagogicznego u trwale chorych dzieci.

Stąd w fizjoterapii głównym zadaniem nauk podstawowych winno być udzielenie odpowiedzi na pytanie: od czego zależy sprawność fizyczna i psychiczna oraz możliwości szeroko rozumianej kompensacji? Dalszą i nie mniej ważną konsekwencją tego samego pytania jest uzyskanie odpowiedzi jak prowadzić terapię, by osiągnąć największy stopień wyzdrowienia - powrotu do normy.

Wydaje się, że nauką, która ma najwięcej możliwości do udzielenia odpowiedzi na powyższe pytania jest biomcchanika, z którą kinezyterapia przez patobiomechanikę jest bardzo silnie związana. Biomcchaniczna analiza ludzkiego organizmu (zarówno zdrowego jak i chorego) od strony czynników, głównie fizycznych każe zachodzące w nim pod wpływem ruchu zależności rozpatrywać podobnie jak w uproszczonym modelu „biomaszyny". W tym ujęciu składałaby się ona, w odniesieniu do budowy anatomicznej, z trzech podstawowych systemów:

-    system sterowania; układ nerwowy i dokrewny,

-    system zasilania; układ oddechowy, pokarmowy oraz krążenia,

-    system ruchowy; narząd ruchu zbudowany z układu mięśniowego, kostnego

i stawowo-więzadłowego.