10 �danie audiometryczne (s P 51)

Po zbadaniu słyszenia progowego dla całej skali tonów ucha lepiej słyszącego, w ten sam sposób oznacza się progi słyszenia ucha gorzej słyszącego. Oznaczone wartości progowe nanosi się na siatkę audiogramu. Przy znacznej różnicy poziomu słuchu obu uszu, podczas badania ucha gorszego konieczne jest maskowanie ucha lepiej słyszącego, zgodnie z podanymi dalej zasadami maskowania. U pacjentów z wydłużonym czasem reakcji sygnalizowanie słyszenia przez wciśnięcie przycisku reakcji sygnalizatora może okazać się niekiedy zawodne. W takich przypadkach badany odpowiada ustnie czy słyszy: „tak” lub „nie”, lub daje umowny sygnał ręką. Celowe jest wtedy wykonanie kilku pomiarów próbnych.

Ryc. 7.3. Prawidłowo założone słuchawki powietrzne.

Ryc. 7.4. Prawidłowo umocowany wibrator kostny.

Technika oznaczania progu słyszenia dla przewodnictwa kostnego. Nieco odmiennie odbywa się wyznaczanie progu słyszenia dla przewodnictwa kostnego. W tych przypadkach bodziec dźwiękowy jest przenoszony z au-diometru na wibrator kostny (słuchawka kostna), umieszczony na wyrostku sutkowatym po stronie badanego ucha. Wibrator należy przykładać

zawsze w tym samym miejscu. Powinien on przylegać dokładnie całą swoją powierzchnią do skóry, ale nie uciskać boleśnie. Nie nhleży też zmieniać siły ucisku wibratora podczas badania, ponieważ może to dawać odmienne wyniki. Słuchawka kostna nie powinna dotykać małżowiny, ponieważ wówczas bodziec dźwiękowy dociera do narządu s Cortiego także drogą przewodnictwa chrzęstno-kostnego, które jest lepsze od kostnego.

Jak już podano (p. str. 36), podczas badania przewodnictwa drogą kostną tony o częstotliwości poniżej 250 Hz mogą być odczuwane przez chorego jako drgania, a nie dźwięk, natomiast częstotliwości powyżej 4000 Hz bardzo słabo wprawiają w drgania kości czaszki i łatwo mogą przenikać drogą przewodnictwa powietrznego do ucha nie badanego. Aby uniknąć błędów w interpretacji, badanie przewodnictwa kostn^go-ogran-i— czono więc tylko do tonów od 250 do-4QQ.O.Iłz.-..-

© Po wyznaczeniu powietrznej krzywej progowej, słuchawki należy pozostawić na uszach pacjenta.

® Zamocowanie słuchawki kostnej.

© Przełącznik rodzaju przewodnictwa ustawić w położeniu „KOŚĆ”.

© Przełącznik programowy po stronie badanego ucha ustawić w pozycji „TON”, a po stronie przeciwnej w położeniu „SZUM”.

© Wyznaczyć próg słyszenia tonów w zakresie od 125 do 4000 Hz na drodze przewodnictwa kostnego w taki sam sposób, jak to podano dla określenia wartości progowych przewodnictwa powietrznego — zagłuszając jednocześnie ucho nie badane szumem. Wartość natężenia szumu zagłuszającego zależy zawsze od różnicy ostrości słuchu ucha badanego i przeciwnego (p. dalej str. 55).

/

Uszkodzenia przewodzeniowe i odbiorcze

Za pomocą audiometrii tonalnej progowej można dla poszczególnych częstotliwości określić nie tylko stopień ubytku słuchu w decybelach, ale przez porównanie poziomów oznaczonych krzywych dla przewodnictwa powietrznego i kostnego można także ocenić wielkość tzwżrezerwy ślimakowej, wyrażonej „rozstępem” między obu krzywymi. Umożliwia to rozpoznanie jednego z trzech typów uszkodzenia słuchu, tj. przewodzeniowe-¹ go, mieszanego i odljm^żegpTRozstęp miedzy obu krzywymi progowymi^ na^wan7l^wwąj umożliwiania p"ó’dstawie przebiegu krzywej progowej ITrzewodnicNya kostnego ocenić „wydolność ślimaka” oraz pozwala przewidzieć, jaką poprawę słuchu można teoretycznie uzyskać po operacji poprawiającej słuch (usprawnienie układu przewodzącego dźwięki).

51