10737 Obraz'8 (2)

powietrze obiegowe. Ten sposób teoretycznie wydawałby się najlepszy, jednak w praktyce przez uciążliwą obsługę w ciągłej regulacji dopływu powietrza świeżego do ogrzewacza jest bardzo skomplikowany. Na rys. 8 pokazany jest schemat ogniowo-powietrznego ogrzewania połączonego. Podgrzewacze mogą byó ogrzewane za pomocą płomienia, pary, wody, gazu, elektryczności. Obieg powietrza może być pobudzany za pomocą prze- -wietrznika lub też, jak mówiło się już wyżej, samoczynnie wy- ;■ wołany grawitacją, czyli różnicą ciężaru powietrza ogrzanego-i zimnego. Przy podgrzewaniu powietrza ogniem zbyteczne > jest stosowanie pobudzania obiegu, ponieważ powietrze tak podgrzane jest znacznie lżejsze od powietrza zimnego; powoduje to takie ciśnienie, że poziomy 8-metrowy kanał nie stanowi J przeszkody dla normalnego obiegu powietrza, jednak przy dłuż- « szych kanałach poziomych lub zwiększonych oporach, jak fil— • try itp. trzeba uciec się do przewietrznika elektrycznego, któ-rego zasięg może zwiększyć zakres zastosowania do 50 m.

Ogrzewanie powietrzne z dopływem powietrza świeżego . z zewnątrz góruje zaletami higienicznymi, lecz w instalacji i w eksploatacji jest prawie o 50% kosztowniejsze, a przy braku nawilżacza powietrze nie posiada nawet połowy wymaganej wilgotności.

Zagranicą stosuje się powietrzne ogrzewanie ogniowe z samoczynnym obiegiem powietrza oraz z pobudzeniem mechanicznym obiegu powietrza i często systemu kombinowanego ogrzewania obiegowego i przepływowego, to jest z częściowym wykorzystaniem powietrza świeżego. Stosowanie ogrzewania powietrznego posunięto tak dalece, że jest już dużo typów ogrzewaczy powietrza zaopatrzonych w filtry, nawilżacze, wentylatory i nawet w automatyczne regulatory dopływu świeżego powietrza. Ogrzewacze produkuje się fabrycznie poczynając od wielkości odpowiednich dla pomieszczeń jednoizbowych.

Oczywiście wszystkie te ogrzewacze są metalowe i nie mają akumulacji cieplnej; jedne ogrzewają powietrze w komorze konwekcją, inne zaś — bezpośrednio przez promieniowanie

swoim ciepłem wewnętrznym. Ogrzewacze takie są urządzone wraz z filtrem i nawilżaczem powietrza.

Czystość kanałów dopływowych i rozprowadzających w ogrzewaniu powietrznym ma duże znaczenie higieniczne. Kanały powinny być wykonane z cegły klinkierowej lub maszynowej pierwszego gatunku, z betonu o powierzchniach starannie wygładzonych lub z innych materiałów', lecz wyłożone żelazną blachą ocynkowaną. Kanały do ciepłego i zimnego powietrza muszą być łatwo dostępne i zaopatrzone w szczelnie zamykane otwory do czyszczenia.

6.4. Dodatnie i ujemne strony ogrzewania powietrznego. Szersze stosowanie ogrzewania powietrznego tłumaczy się następującymi zaletami:

1.    tańszy koszt eksploatacji i uproszczona obsługa, gdyż palenie odbywa się tylko w jednym miejscu dla kilku albo nawet kilkunastu pomieszczeń,

2.    zmniejszenie niebezpieczeństwa pożaru,

3.    niski koszt całego urządzenia, szczególnie jeśli instaluje się go w nowobudującym się budynku, gdyż wówczas koszt jest niższy od kosztu budowy pieców,

4.    bardzo uproszczona regulacja ogrzewania za pomocą otwierania lub zamykania drzwiczek kanałowych,

5.    niezabieranie miejsca w pomieszczeniach na jakiekolwiek urządzenia ogrzewcze.

Wyliczone zalety ogrzewania powietrznego niwelują się poważnymi jego wadami. Powietrze ogrzewa się za pomocą żelaznych stałopalnych podgrzewaczy nieakumulacyjnych posiadających wysoką temperaturę powierzchni, na której przypalają się organiczne cząstki i unoszą się wraz z powietrzem do wszystkich ogrzewanych pomieszczeń zwłaszcza, że w celu lepszego ogrzania dolnych części pomieszczeń, otwory dla powrotu powietrza zimnego są umieszczone przy podłodze; przez te otwory duża ilość kurzu dostaje się do podgrzewacza. Dla uniknięcia tych wad można budować podgrzewacze w postaci pieców kaflowych — akumulacyjnych, unika się przy tym również całodziennej obsługi urządzenia oraz palenia w podgrzewaczu, jed-

I* 35