14116 skanuj0026

się do innego mieszkania. Z kobietą tą ma drugie dziecko, chociaż obecnie, gdy znalazł się w więzieniu, porzuciła go i wyszła powtórnie za mąż.

W 1981 r. podczas wyjazdu w celach handlowo-spekulacyjnych (zegarki elektroniczne) został okradziony przez przygodnie poznaną kobietę i pozostawiony w nocy w Wawrze koło Warszawy. Chodząc bez celu po ulicach, zauważył samotnie idącą kobietę i postanowił wyciąć jej narządy płciowe. Zabił ją kilkoma uderzeniami, a następnie zrealizował swój zamiar i powrócił do Poznania.

W1982 r, wyciął narządy płciowe ze zwłok kobiety wykradzionych z kaplicy cmentarnej. Zwłoki te zostały następnie porzucone na polu.

W okolicę tego samego cmentarza udał się 9 miesięcy później z podobnym zamiarem. Nie znalazł zwłok, ale w drodze powrotnej zabił przypadkowo spotkaną 11-letnią dziewczynkę, której również wyciął narządy i piersi.

Po niespełna miesiącu udał się na inny cmentarz w Poznaniu, gdzie rozkopał świeży grób i wyciął ze zwłok narządy płciowe oraz piersi.

Identycznego czynu dokonał także 3 miesiące później.

Po dalszych pięciu miesiącach, w maju 1983 r., był na filmie „Wilczyca” (horror). Po filmie odczuwał silne podniecenie seksualne i najbliższej nocy ponownie udał się na cmentarz, gdzie rozkopał grób, wyciągnął zwłoki kobiety za pomocą linki, przeniósł w pobliskie krzaki, a następnie zaczął odcinać skórę od barków, zciągając ją wraz z piersiami w dół, z zamiarem zabrania do specjalnie przygotowanego worka całej skóry wraz z narządami płciowymi z przedniej części korpusu. W trakcie dokonywania tych czynności uciekł próbującym go ująć funkcjonariuszom MO. Po powrocie do domu miał zamiar zabić pierwszą kobietę, która Się zjawi w jego mieszkaniu (z wyjątkiem konkubiny), i zdjąć z niej skórę w podobny sposób. Po kilku dniach został aresztowany.

Po szczegółowej analizie wszystkich uwarunkowań i mechanizmów kierujących postępowaniem badanego sformułowano następujące wnioski seksuologiczne:

1.    Potrzeba seksualna Edmunda K. jest ukierunkowana heteroseksualnie i jej siła mieści się w granicach fizjologicznej normy.

2.    Badany wykazuje rozległe zaburzenia w zakresie realizacji potrzeby seksualnej. Zaburzenia te mają charakter ''zboczeń płciowych określanych jako fetyszyzm i nekrofilia.

3.    Badany nie utracił zdplności do normalnego współżycia seksualnego, a zboczone zachowania seksualne nie wynikają z jego impotencji.

4. Zabójstwa objęte przedstawionymi zarzutami dokonane zostały na podłożu seksualnym, ale nie są to zabójstwa z lubież-ności.

Ł. ROKOWANIE W ZABURZENIACH SEKSUALNYCH

Rokowanie jest dokonywane na podstawie cech biograficznych, osobowościowych i diadycznych pacjenta, przyczyn rozwoju zaburzenia, czasu jego trwania, typu zaburzenia, mających wpływ na określenie szans poprawy lub wyleczenia. Na podstawie analizy piśmiennictwa (Malewska 1967, MuccielU 1973, Imieliński 1974, Trimmer 1978, Masters i Johnson 1975, Scłfnabl 1972, LoPiccolo 1978, Kolodny 1979, Starowicz 1980, Woods 1983) można wyodrębnię zespół czynników rokowniczych o pozytywnym znaczeniu dla skuteczności leczenia.

Cechy biograficzne — pozytywne doświadczenia wyniesione ze środowiska rodzinnego, dobra atmosfera wokół spraw seksu w domu, niekonfliktowe więzi z rodzicami, posiadanie rodzeństwa, pozytywne kontakty rówieśnicze, poczucie sukcesu w zdobywaniu wykształcenia, zawodu, w pracy.

Rozwój psychoseksualny — brak szoków i urazów seksualnych w dzieciństwie, typowy wiek pokwitania, doświadczenia masturbacyjne bez pocźucia winy, związki koleżeńskie, a później heteroseksualne z zyskaniem akceptacji, inicjacja seksualna między 17—20 rokiem życia, brak rygoryzmu w postawach wobec seksu, optymalne uświadomienie seksualne (ani ubogie, ani też nadmierne), pozytywna samoocena w roli seksualnej, dobra wyobraźnia seksualna.

Czynniki diadyczne — udany związek uczuciowy, zaangażowanie uczuciowe, możliwość uzyskania pomocy w leczeniu ze strony partnera, jego życzliwość i wyrozumiałość dla istniejących zaburzeń.

Zaburzenia seksualne — krótki czas trwania (do półtora roku), charakter czynnościowy.

Przebieg leczenia:— pozytywna postawa wobec leczenia i terapeuty, dobre kwalifikacje terapeuty, trafność rozpoznania i doboru metod leczenia, współpraca w leczeniu ze strony współpartnera.

Negatywne znaczenie rokownicze mają natomiast następujące czynniki (Starowicz 1980): pierwotny charakter zaburzeń, długi czas ich trwania, niski poziom samooceny pacjenta w roli seksualnej, wysoki poziom neurotyzmu, ubogie lub nadmierne uświadomienie seksualne, ciąg urazowych doświadczeń seksualnych, organiczny charakter zaburzeń o ciężkim przebiegu.

53