15269 Scan0049 (10)

-    A jak sprzedaż biletów?

-    Nieźle. - Byłam ostrożna.

-    Możliwe że już niedługo.

-    To dość mętne, Knobbe.

Wzruszył ramionami.

-    Nie. Nie bardzo. Słyszy się nieciekawe rzeczy.

I nie dotyczą aktualności Pięknej i Drania.

Pohamowałam chęć, by zagryźć wargi.

-    Jest gorzej, niż kiedy rozmawialiśmy poprzednio?

Na jego twarzy było widać wahanie.

-    Tylko w kwestii nielegalnych substancji - odezwał się po chwili. - Opowieści o magii wciąż się pojawiają, ale niezbyt często. Za to kolorowe napoje i pył chochlików... ten temat ludziom najwyraźniej przypadł do gustu. Widziałem wczoraj graffiti „U Pięknej i Drania nauczysz się latania”.

Tylko warknęłam, na co skinął mi głową.

-    Niektóre drinki są podobno fioletowe i niebieskie.

No wiesz, żeby podkolorować opowieść.

Fioletowe i niebieskie... Tak jak mówił Nicholas, wszyscy wiedzieli, że im mocniejszy narkotyk, tym ciemniejszy kolor. Wystarczył różowy, żeby dostać wezwanie do sądu. Czerwony był gorszy, ale wciąż w bezpieczniejszej części spektrum. Fioletowy i niebieski... te kolory oznaczały proces.

Najwyraźniej miałam to wszystko wypisane na twarzy, bo Knobbe wyciągnął rękę. Na jego dłoni leżała mała przypinka z napisem.

-    Coś na drogę.

Wzięłam gładką białą przypinkę, przeczytałam napis i się uśmiechnęłam.

-    Banici? - Wtedy dotarło do mnie, co powiedział Knobbe. - Na drogę?

98

-    Nigdy nic nie wiadomo. I wszyscy jesteśmy w drodze dokądś.

-    Pewnie masz rację - wyszeptałam.

Przypięłam plakietkę do koszuli, dokładnie na sercu. A potem wyciągnęłam rękę i musnęłam jego dłoń opuszkami palców.

-    Dzięki, Knobbe Trzeci - powiedziałam i wyszłam na ulicę.

Kiedy wróciłam do domu, zastałam Nicholasa siedzącego na betonowych stopniach. Na pierwszy rzut oka wyglądał, jakby swobodnie się wygrzewał w niedzielne popołudnie. Ale w zasadzie przypominało to raczej godziny szczytu w poniedziałek. Kiedy mnie zauważył, usiadł prosto i spojrzał na mnie z nadzieją. Próbowałam odwzajemnić to spojrzenie, ale jemu szło znacznie lepiej.

Gdy podeszłam tak blisko, by mógł przeczytać napis na zapince, zapytał:

-    Banici?

-    To prezent, od Knobbego.

-    W zależności od interpretacji można by powiedzieć, że to miło z jego strony.

-    Tak, w zależności. Mówi, że to na drogę. - Usiadłam na schodach obok niego.

Nicholas opuścił głowę. Gdybym stała za nim, wyglądałoby to tak, jakby ktoś mu ją ściął.

-    Aż tak źle? - Odetchnął głęboko i spojrzał na mnie z ukosa. - Cholera, Persja. Co zrobimy?

Wzburzona podskoczyłam na stopniu.

-    Mnie pytasz? Czemu nie spytasz kogoś, kto mógłby coś wiedzieć? Floss. Albo Maxa. Pewnie nawet Lucja dałaby ci lepszą odpowiedź.

Spojrzał na mnie, przypatrywał mi się długo, po czym rzekł:

99