15974 skanuj0046 (24)

8. Zmiany w środowisku społecznym i przyrodniczym pod wpływem turystyki 221

cheza oraz J. Richez-Battesti [1991] działania te mają z jednej strony zmniejszyć przeciążenie ruchem turystycznym wybrzeży korsykańskich, a z drugiej strony wpłynąć aktywizująco na słabo rozwinięte obszary wiejskie w głębi wyspy. Obszarem w Ameryce Północnej o bardzo wyraźnej dominacji funkcji turystycznej jest wspomniana już wyspa Hilton Head (109,2 km²) na Oceanie Atlantyckim. Główną atrakcją tej położonej u wybrzeży stanu Karolina Południowa wysepki są morze i 18 km piaszczystych plaż. Chociaż już w XIX w. Hilton Head była odwiedzana przez kuracjuszy, prawdziwy rozwój funkcji turystycznych przybrał na sile po wybudowaniu w 1956 r. mostu łączącego wyspę z kontynentem. Największą miejscowością wyspy jest położone na zachodnim wybrzeżu Hilton Head (985 mieszkańców w 1990 r.), natomiast głównymi ośrodkami turystycznymi są Palmetto Dunes, Port Royal Resort, Sea Pines i Shipyard Plantation, w których jest łącznie blisko 12 000 pokoi. Ponadto na Hilton Head jest wiele „drugich domów”, co sprawia że w sezonie letnim na wyspie wypoczywa jednocześnie do 55 000 turystów. Struktura bazy noclegowej na wyspie przedstawiała się w 1996 r. następująco: 3202 pokoje w hotelach i motelach, 8102 apartamenty do wynajęcia, kemping o 601 miejscach, 1 zajazd typu bed & breakfast. Razem dawało to 11 904 pokoje i apartamenty przeznaczone dla turystów [South Carolina travel guide 1996]. Obok licznych małych hoteli, pensjonatów i pokoi do wynajęcia, na Hilton Head jest wiele dużych ośrodków wypoczynkowych (np. „Palmetto Dunes Resort” o 500 apartamentach lub „Sea Pines Resort” o 450 apartamentach), jak również kilka luksusowych hoteli 5-gwiazdkowych: „The Westin Resort” (412 pokoi), „Hilton Head Island Hilton Resort” (324 pokoje), „Crowne Plaża Resort -Hilton Head Island” (340 pokoi) i „Hyatt Regency Hilton Head” (505 pokoi). Atrakcją wyspy jest również 26 pól golfowych i ponad 300 kortów tenisowych.

Przeprowadzone jeszcze w latach sześćdziesiątych badania wykazały, że wyspa Hilton Head jest odwiedzana głównie przez turystów ze stanów Karolina Południowa, Georgia i Karolina Północna, a dopiero potem przez przybywających z dalszej odległości mieszkańców wielkich aglomeracji w stanach Nowy Jork i New Jersey oraz Pensylwania [Fussell 1965]. Te same badania wykazały jednocześnie, że położony nieco bardziej na północ odcinek wybrzeża, zwany Grand Strand, był celem przyjazdów głównie mieszkańców Karoliny Północnej (40% turystów) i Karoliny Południowej (20% odwiedzających) i w znacznie mniejszym stopniu stanu Wirginia oraz położonych w głębi lądu stanów Zachodnia Wirginia i Tennessee.

Rozwój turystyki ma wpływ również na zmiany w przestrzeni wielkomiejskiej. Planiści traktują funkcję turystyczną jako jeden z ważniejszych czynników decydujących o przemianach funkcjonalno-fizjonomicznych w śródmieściach dużych aglomeracji miejskich. Przemianach często mających na celu rewitalizację centrów miejskich. Obok Londynu, Manchesteru, Glasgow, Bradford (Wielka Brytania) lub wspomnianego już wcześniej Bostonu (Stany Zjednoczone), przykładem miasta, którego centrum gruntownie przebudowano z myślą o przyciągnięciu tu-