176
1. Narysować wykresy zależności zdjętych w czasie ćwiczenia, omówić ich przebieg i podać wnioski.
2. Wyznaczyć z charakterystyk parametry obwodu głównego tyrystora.
3. Wyznaczyć z charakterystyk bramkowych parametry obwodu bramki.
1. F.E. Gentry, F.W. Gutzwiller, N. Holonyak, E.E. Von Zastrow: Tyrystory, półprzewodnikowe prostowniki sterowane. WNT, Warszawa 1969.
2. A. Banaszkiewicz: Tyrystory. WNT, Warszawa 1966.
3. St. Malzacher, A. Błaszkowski: Elektronika. Cz. 1. Elementy układów elektronicznych. Skrypt nr 951 Pol. Śl. Gliwice 1981, s. 121-126.
4. W. Marciniak: Przyrządy półprzewodnikowe i układy scalone. WNT, Warszawa 1984. s. 495-504.
5. J. Luciński: Układy tyrystorowe. WNT, Warszawa 1972.
6. K. Badźmirowski, J. Kołodziejski, L. Spiralski, L. Stolarski: Miernictwo elementów półprzewodnikowych i układów scalonych. WKŁ, Warszawa 1984, s. 206-234.
powered by
Ćwiczenie 9
Celem ćwiczenia jest zapoznanie się ze zjawiskami zachodzącymi przy przełączaniu diod i tranzystorów bipolarnych oraz metodami pomiarowymi stosowanymi do wyznaczania czasów przełączeń.
9.2.1. Przełączanie diody półprzewodnikowej
Diody w układach impulsowych spełniają często funkcję kluczy przepuszczających impulsy tylko w jednym kierunku. Dioda impulsowa przeznaczona do takich zastosowań powinna spełniać przede wszystkim następujące wymagania:
- wykazywać bardzo małą rezystancję w kierunku przewodzenia,
- wykazywać dużą rezystancję w kierunku zaporowym,
- bezzwłocznie reagować na impulsy, czyli nie powodować zniekształceń i opóźnień (działać z jak najmniejszą bezwładnością).
Dioda przełączana ze stanu odcięcia do stanu przewodzenia wymaga pewnego czasu do osiągnięcia stanu ustalonego. Czas ten (tfr) nie ma jednak istotnego znaczenia, gdyż jest znacznie krótszy od czasów przełączania diody w kierunku przeciwnym, tj. ze stanu przewodzenia do stanu odcięcia.
W diodzie spolaryzowanej w kierunku przewodzenia koncentracje nośników mniejszościowych w obszarze złącza są duże - nośniki przechodzą z przeciwnych stron złącza, gdzie są nośnikami większościowymi (patrz rys. 9.1 a).