12.3.4. Ciężkie budowle odosobnione
Liczba punktów badawczych jest zmienna w zależności od powierzchni rzutu poziomego obiektu. Przeciętnie jednak wynosi 2-5 punktów. Głębokość badania podłoża jest uzależniona od ciężaru budowli i sposobu posadowienia oraz zagłębienia fundamentów. Zazwyczaj wiercenia mają głębokość 10-30 m poniżej poziomu posadowienia. Usytuowane są głównie na zewnątrz obrysu fundamentów planowanego obiektu. Jednak w szeregu przypadków konieczne jest usytuowanie ich i wewnątrz tego konturu.
Stosowane są tu podobne zasady prowadzenia badań jak w przypadku poprzednim. Jednak ze względu na większą powierzchnię zabudowy rozmieszczenie punktów badawczych ułożone może być w sieć badawczą o bokach 10 - 30 m. W tych częściach terenu, gdzie układ warstw jest bardziej skomplikowany musi następować zagęszczenie punktów dokumentacyjnych.
Budowle tego typu są zazwyczaj również obiektami typu ciężkiego. Rozmieszczenie punktów badawczych i projektowanie głębokości penetracji podłoża uzależnione jest z jednej strony od ciężaru i sposobu posadowienia obiektu, a z drugiej uwzględniać musi przewidziane oddziaływanie termiczne na podłoże gruntowe. Zazwyczaj liczba punktów -badawczych jest dwukrotnie większa niż w przypadkach ciężkich budowli odosobnionych. Szczególnie dokładnie musi być badane podłoże zbudowane z gruntów organicznych oraz inne podłoża podatne na wysadzinowość i skurcz.
Rozpoznanie podłoża gruntowego pod tego rodzaju budowlami musi być prowadzone szczególnie dokładnie i obejmować nie tylko strefę konturu rzutu budowli, ale przylegający do niego teren o szerokości 50- 100 m, zwłaszcza zaś wtedy, gdy nachylenie powierzchni jest większe od 10%. Liczba otworów badawczych jest zbliżona do tej, jaka jest zalecana przy obiektach oddziałujących termicznie. Głębokości wierceń winny być o 50 - 70% większe niż wynika to z ciężaru samego obiektu. Szczególnie dokładnie winny być badane grunty podatne na proces tiksotropii oraz nie w pełni skomprymowane, wilgotne i mokre grunty piaszczyste jak i słabo skonsolidowane grunty spoiste (typ C).
Przyjąć można, że liczba i rozłożenie punktów dokumentacyjnych mogą być podobne do opisanych w punkcie 12.3.2. Głębokość wierceń uzależniona jest od warunków gruntowo-wodnych podłoża oraz charakteru przewidywanego jego skażenia. W badaniach terenowych chodzi głównie o wyznaczenie przestrzennego rozmieszczenia warstw nieprzepuszczalnych oraz rodzaju i kierunku spływu wód podziemnych. Przeciętna głębokość penetracji podłoża mieści się w granicach 3 - 10 m pod projektowanym poziomem posadowienia.
12.3.9. Trasy podziemne
Wzdłuż tras rurociągów punkty badawcze zlokalizowane są w zależności od złożoności geologicznej terenu w odległościach 20-100 m od siebie, a głębokość ich jest zazwyczaj rzędu 5-10 m poniżej poziomu posadowienia rurociągu. Pomocnicze punkty dokumentacyjne usytuowuje się w miejscach studzienek oraz połączeń rurociągów. W przypadku rurociągów prowadzących substancje toksyczne, penetracja podłoża powinna być bardziej szczegółowa, tak aby można było mieć informacje o kierunkach i skutkach ewentualnych awarii.
12.3.10. Nabrzeża, place składowe
Punkty badawcze przy formowaniu nabrzeży usytuowane są jedynie w jednym lub kilku szeregach równolegle do brzegu wody. Odległości między nimi wynoszą 10- 20 m. Natomiast na placach składowych rozmieszczenie punktów badawczych ułożone jest w siatkę o bokach analogicznych jak w przypadku lekkiej zabudowy dużej powierzchni. Wiercenia winny przebijać grunty słabonośne (torfy, namuły, młode grunty aluwialne) i zagłębiać się 2 - 4 m w warstwę gruntów nośnych,
12.3.11. Zbiorniki powierzchniowe
Punkty badawcze usytuowane są w siatkę badawczą o bokach 50 - 200 m. Wiercenia zasadniczo powinny dochodzić do warstwy nieprzepuszczalnej i wchodzić w nią 3 - 5 m. Badaniami należy także objąć tereny stanowiące przyszłe zbocza zbiornika, a niekiedy nawet znaczne obszary przyległe. Informacje takie są konieczne do ustalenia wysokości spiętrzania wody podziemnej, zasięgu podtapiania oraz prognozy tempa niszczenia brzegów projektowanego zbiornika.
12.3.12. Kanały
W zależności od złożoności budowy geologicznej oraz wielkości kanału obiektu, punkty badawcze usytuowane są co 50-200 m. Zazwyczaj jest to zespół co najmniej 3 wierceń, z których jedno zlokalizowane jest w osi projektowanego kanału, a pozostałe w pasie odpowiadającym 3-5 szerokości kanału. Głębokość otworów wiertniczych powinna zasadniczo dochodzić do warstwy nieprzepuszczalnej. W przypadku, gdy warstwa ta występuje bezpośrednio pod poziomem projektowanego kanału, punkty badawcze nie mogą być płytsze od 3 m poniżej poziomu dna projektowanego kanału.
161