38388 IMG75

CiiMNjflJRMflpNI

12.1.1 Wprowadzenie

Gingiwoplastyka iest resekcyjnym zabiegiem chirurgicznym na przyzębiu. Rozwinęła się z klasycznej gmgiwektomii, która była wcześniej standardowym postępowaniem służącym usunięciu kieszonek nadzębodołowych i przerostów dziąseł. Początkowo zaznaczano głębokość kieszonek na zewnętrznej powierzchni dziąsła specjalnymi półksiężycowatymi lub lancetowatymi skalpelami (ryc. 1). Po wycięciu dziąsła następowało dowierzchołkowe kształtowanie brzegu cięcia za pomocą nożyczek dziąsłowych lub skalpela, czyli stosowano gingiwoplastykę jako uzupełnienie gingiwektomii (ryc. 2).

tc. 1. Pincety do oznaczania głębokości kieszonek i spe-tlne, zakrzywione noże dziąsłowe do usuwania dziąsła z po-

Obecnie z różnych względów uważa stę gmgjwek. tomię za metodą przestarzałą:

•    Zabieg prowadzi do niekorzystnego efektu estetycznego w kompleksie zębowo-dziąsłowym

-    odsłonięcie powierzchni korzenia, brak brodawek międzyzębowych (ryc. 3).

•    Ograniczenia w technice zabiegu:

-    przeciwwskazanie w przypadku kieszonek podzębodołowych i kraterów, jak również w przypadku kieszonek sięgających poniżej granicy śluzówkowo-dziąsłowej.

•    Nowe możliwości regeneracji przyzębia.

W gingiwoplastyce zamiast techniki z wykorzystaniem skalpela stosuje się obecnie metody elektro-ckirurgiczne. Pozwala to bez nacisku oddzielić i wymodelować dziąsło oraz stworzyć przejrzyste pole zabiegowe o nieznacznym krwawieniu. Ponieważ elektrotontia stwarza pewne ryzyko (opóźnienie gojenia, martwica kości itd.), należy w skrócie przedstawić zasady jej klinicznego stosowania.