napięcia dobiera się eksperymentalnie. Maksymalny możliwy do uzyskania przez cząstkę ładunek nosi nazwę ładunku granicznego ©5, który moZe być określony wzorem 1.
Qg =
3e
s + 2
•ER2.
'Sny
taki
Pfoces
badarua «dos^ ^ Pf%?źńęiifej |M sfemuag* i I mechanizm. rwana powtoc , iono mmmumaa e procesem e»
gdzie:
E - natężenie pola elektrycznego,
R - promień cząstki proszku, e - stała dielektryczna tworzywa .
NAfeór ten dotyczy ładowania się cząstek w przestrzeni wyładowania koronowego. Ładowanie się cząstek jest również możliwe, chociaż w znacznie mniejszym stopniu, poza tą przestrzenią. Na wielkość ładunku wpływa w istotnym stopniu czas oddziaływania pola elektrycznego, a zależność tę określa wzór 2.
ren proszku ar: esów. tatach fi » zem. na stos» je
gdzie:
t -czasoddziaływania pola, to-stała czasowa.
*° = i_i ’
gdzie:
H-ruchliwość jonów, gazu
P - gęstość ładunków w przestrzeni wyładowania koronowego.
Dodatkowym poważnym źródłem ładunków może być ładowanie się cząsteczek proszku wskutek tarcia. Obecnie coraz szerzej stosowane są przemysło-