44838 P2020015

.. mhURORKHABIUTACJII DZIECI lA l^,K ■\M Ml'"'¹ 147

rozwojowa ¹ kompensacyjna). Jego ocena jest w pewnym zakresie _łr0«-l obserwacji efektów podjętego postępowania. Chociaż celem iSj _w każdym przypadku jest wytworzenie indywidualnego potencjału i^,s|^,|ilvUU' eznego. to można wskazać pewne bardzo ogólne zasady „strategii “'Rwania” | dwóch, wyraźnie zróżnicowanych pod tym względem, typach kli-

n

Terapia i.dziecka spastycziiego” wymaga stosowania wielu wzorców rucho-. __ różnorodnych tak pod względem zakresu, jak i kierunku oraz tempa, femiżone napięcie posturalne powoduje u tych dzieci znaczne ograniczenie Etów antygrawitacyjnych, ich spowolnienie, a czasem nawet całkowite zabloko-Lie aktywnego ruchu. Ograniczenie aktywności ruchowej może być z kolei przy-EL) poważnych deficytów sensorycznych i percepcyjnych. Konieczne staje się EL stosowanie intensywnej stymulacji percepcyjnej. Należy jednak unikać sta-Łycznych pozycji. Jakiekolwiek unieruchomienie (szczególnie stosowanie ortezy) Lgoniża powstawaniem przykurczy i deformacji. Jednoznacznym wskazaniem jest i _w hamowanie nieprawidłowej aktywności tonicznej, torowanie maksymalnej ilości reakcji nastawczych i równoważnych oraz dostarczanie bardzo wielu prawidłowych I doświadczeń sensomotorycznych.

„Dziecko atetotyczne” jest z kolei zbyt ruchliwe, a podstawowym problemem są tu ograniczenia lub brak kontroli posturalnej (stabilizacji). Jego ruchy są zdezorganizowane, zbyt szybkie i przebiegają w ekstremalnych zakresach ruchów (hiper-[ mobilność stawów). Wskazane będzie tu zarówno stosowanie „technik hamujących" niekontrolowaną aktywność reakcji nastawczych, jak i „technik torowania” prawidłowych wzorców posturalnych i reakcji równoważnych. Konieczna będzie I również stymulacja napięcia posturalnego umożliwiającego właściwą stabilizację I ciała podczas ruchów antygrawitacyjnych.

(I

iw

gjjnp

ftostci¹’”*" ;_7łj₀\vego porażenia dziecięcego P

W'

Szczególne znaczenie ma obowiązująca w całej rehabilitacji zasada wczesno-ści, ale widziana w kontekście neuromotorycznego rozwoju dziecka. W rozwoju tym u wszystkich dzieci o wiele łatwiejsze i efektywniejsze jest bowiem tworzenie od razu prawidłowych wzorców ruchowych, zanim rozwój motoryczny zostanie zdominowany przez aktywność „prymitywnych” wzorców ruchowych z najwcześniejszego dzieciństwa, nieprawidłową aktywność odruchową oraz globalne syner-gie. Zasadę tę warto również postrzegać w świetle znanego z neurofizjologii prawa pierwszeństwa oraz niekorzystnych zjawisk związanych z samoistną kompensacją, co łącznie tłumaczy nudności w budowaniu prawidłowych wzorców ruchowych j u dzieci, które od samego początku nie były usprawniane, lub były usprawniane j wniewłaściwy sposób.

Podsumowując opis tej metody trzeba raz jeszcze powiedzieć, że nie jest ona zbiorem określonych ćwiczeń czy technik terapeutycznych. Metoda ta jest raczej