45740 skanuj0011 (419)

którego oskarżyciel stara się dowieść, że sprawca jest przedstawicielem innego i gorszego typu ludzi. Sprawca staje się w oczach oskarżających inną osobą. Wg Garfmkla w trakcie ceremonii degradacji statusu przypisuje się nowej osobie również nowe motywacje. I właśnie w kat. tych nowych motywacji postrzega się przeszłe, jak i przyszłe zachowanie danej osoby;

W ceremonii degradacji statusu chodzi o to, aby:

1. Pozbawić człowieka jego dotychczasowej tożsamości i nadać mu całkowicie nową, gorszą tożsamość.

Powiązać konkretne złe zachowania z szerszym podłożem motywacyjnym działania sprawcy oraz z jego pozostałymi Cechami charakteru.

3. Udowodnić, że sprawca jest typem człowieka, który mógłby się dopuścić inkryminowanego czynu.

Ceremonie degradacji statusu są poniekąd

zbliżone do innych ceremonii, w trakcie których dokonuje się zmiana statusu człowieka, z tym że na gorszy.

Retrospektywne interpretacje- Mechanizm retrospektywnych interpretacji jest pochodną ceremonii degradacji. Skoro dewiant został już uznany za nowego człowieka reinterpretacji ulegająrównież fakty z jego byłego życia pod kątem nowej dewiacyjnej tożsamości. Mechanizm retrospektywnych interpretacji bierze się generalnie stąd, że społeczna widownia dąży do.uzyskiwania poczucia zgodności nowej dewiacyjnej tożsamości jednostki z jej postępowaniem w przeszłości (np. schizofrenik- jeśt dla najbliższej rodziny innym

człowiekiem). Zgodność ta jest zazwyczaj osiągana przez dobieranie faktów z życia dewianta by pasowały do jego nowego statusu (np. o prostytutkach mówi się, że one już w szkole się puszczały).

Uzgadnianie rzecźfiżństo&ci-

Rzeczywistość społeczna jest jjg&^ficznym rodzajem rzeczywistości. Zatem Sś, czy coś jest i jakie jest, może być przedmiotem uzgodnień i przetargów. W mechanizmie uzgadniania rzeczywistości chodzi o to, że w trakcie interakcji dewianta ze społeczną widownią dochodzi do ustalenia treści i znaczenia zachowania dewiacyjnego, a także do przyjęcia bądź odrzucenia dewiacyjnej etykiety. Nie jest tak, jak uważali Becker czy Erikson, że dewiant jest całkowicie pozbawiony wpływu na to, jak sytuacja będzie zdefiniowana i że staje się ofiarą stygmatyzacji. Dewiant bywa nierzadko równoprawnym partnerem w interakcyjnym procesie naznaczania. Mechanizm uzgadniania rzeczywistości umożliwia dewiantowi odrzucenie grożącej mu etykiety lub zmianę tej etykiety na mniej dyskredytującą.

Normalizacja- Fred Davis zdefiniował normalizację dewiacji jako proces, a wyniku którego jednostka zaczyna traktować jąlb normalne i moralnie akceptbtHńb to, có początkow^iuderzało ją jako nienaruszalne ( zwariowane), niezależnie od tego, ćzy to pierwsze wrażenie było uzasadnione. Davis wyodrębnił trzy fazy procesu normalizacji dewiacji:

1.    faza to fikcyjna akceptacja. W%j fazie następuje pozorna dŁwjgftiffl. wynikająca z uprzejmości.

2.    Faza przejścia. Dochodzi do wzajemnego przejmowaniatól między dewiantem, a otoczeniem. Otocznie zaczyna postrzegać dewianta przez pryzmat faktu pjipspBtjgli jego cech.

3.    Fazie dochodzi do instytucjonalizacji znormalizowanych interakcji. Mechanizm ten polega ni ^

w normalnych

uznaniu dewiacj' "    i Mi dewianta, za coś, co tenp#śta®^ltó£®b ńie przeszkadza

4. TEORIE PODKULTUR

Al Co to jest podkultura

MĄ