46

stole w refektarzu. Wyglądał raczej jak ogromna baryłka. Dodano do niego słód. Jego zapach był lak wstrętny, że robiło mi się słabo za każdym razem, kiedy odkręcano zakrętkę. Miałam brać trzy łyżki dziennic, po jednej do każdego posiłku. Nic mogłam przełknąć nawet jednej. Colcttc powiedziała, że taka dawka zmusiłaby nawet konia do wymiotów.

—    Spróbuj wypić swój napój — prosiła Carmel słodko, jakby to był sok malinowy czy coś w tym rodzaju.

Trish wpadła na pomysł, żeby przy każdym posiłku wylewać łyżkę tranu do pustego słoika po kawie. Pierwszoklasisiki nam pomagały. Wszystkie naprawdę mi współczuły. To było wspaniałe. Jedna z dziewczyn z ostatniej klasy powiedziała mi, że jej nikt by nic zmusił do płcią tego świrtstwa.

—    Nie jest taki zły — odparłam,

—    Strasznie schudłaś — dodała wtedy dziewczyna, a ja podziękowałam jc.j za komplement.

Nic się już. nic mieściło w mojej szafce, bo pełno tam było słoików po kawie Maxwcll Hóuse wypełnionych gęsta, brązową cieczą. Płyn wyciekał, był wszędzie. Musiałam godzinami myć ręce po odstawieniu kolejnego słoika do szafki. Na korytarzu zaczęło śmierdzieć rybami. A Colm ciągle chodziła po korytarzu wąchając po kątach.

Pewnego dnia Paula zebrała wszystkie płerwszoklasistki w jednej sali i zaczęła im opowiadać o miesiączce i że ich ciała się rozwijają i dlatego należy je teraz, szczególnie utrzymywać w czystości. Ja miałam nadzorować dbanie o higienę w naszej sypialni.

Spędzałam coraz więcej czasu w sypialni. Coleite mówiła, że jesieni zupełnie jak te stwory — pól-ludzic, pół-konic. Z tą różnicą, żc ja byłam pół-kobietą i pół-łóźkicm. Carmel przynosiła mi tace z najlepszymi ciastkami, ciastem czekoladowym i cytrynowym. Wszystkie je oddawałam Trish.

—    Jesteś szalona — mówiła Trish za każdym razem, kiedy proponowałam jej pączka albo coś innego.

Czasem Colcttc ogłaszała, że robimy sobie przerwę w odchudzaniu. Wtedy jadłyśmy wszystko, co przynosiła mi Carmc), a na dokładkę słodycze z miasta. Potem zawsze czułyśmy się okropnie. Colette zwykle dostawała niestrawności po tych przerwach. Szczęściara. Ja musiałam leżeć w nocy i wyobrażać sobie masło i cukier odkładające mi się na biodrach.

Po przerwach następowały zwykle zaostrzone formy diety, Jak na przykład całodniowe posty ścisłe. Colcttc nigdy nie przestawała mnie pouczać. Zawsze jej słuchałam. Papierosy były niezbędne, jeśli poważnie traktowało się odchudzanie. Ja też musiałam ważyć 44 kilo. Zdecydowałyśmy się zabrać ostro za palenic.

,*s

Jednego wieczora poszłyśmy po szkole za budynki gospodarcze farmy. Wszystko to wydawało się jak wspomnienia z poprzedniego wcielenia. Już zdążyłam zapomnieć o Istnieniu otwartych przestrzeni, trawy, starych szop ł zapachu krów. Minęłyśmy zakonnice pracujące w gospodarstwie i jak zwykle opatulone czarnymi chustami. Schylone nawet nie podniosły wzroku znad swojej pracy. Wyglądały jak kępki czarnego materiału rozpostarte na polu. Zazdrościłam im. Nie musiały się martwić, co zrobić, żeby ważyć 44 kilo, ani nic wyrywały sobie brwi. Takie życie musiało być przyjemne, kiedy tr zeba się było martwić tylko o Boga i o miejsce czekające w niebie.

Powiedziałyśmy im „dzień dobry", a one uśmiechnęły się do nas nieśmiało. Colcttc zaczęła śpiewać i obracać się Jak samolot. Nie spodobało mi się, że robi to przy tych zakonnicach. Czułam, że za wszelką cenę trzeba je chronić przed światem zewnętrznym. Coleite poradziła ml, żebym nie była taką sztywniarą.

Lubiłam stare szopy. Podobały mi się z tymi roślinami rosnącymi wokół nicłi. Niektóre wyglądały jak małe domki i wyobrażałam sobie ludzi, którzy w nich kiedyś zamieszkiwali.

—    Myślisz, że mieszkali tu ludzie przed wielkim głodem?

Uwielbiałam rozmyślać o historii, szczególnie o Łych najgorszych

okresach. To było naprawdę przerażające.

—    Ludzie z tych domów umarli na statkach wiozących ich do Ameryki. Dlatego nazywają je statkami-trumnami.

—    Skąd wiesz? — Nic znosiłam, jak ktoś mnie nabierał. Nic podobało mi się to nawet wtedy, gdy Colcttc zmyślała coś, żeby zrobić mi przyjemność.

—    Naprawdę. Mówię serio. Siostra Asswnpta nam mówiła, na lekcji biologii. No wiesz, jak zacznie gadać, to nic może przestać.

—    A gdzie ja wtedy byłam?

—    Byłaś chora. — Coleite wzięła głęboki oddech. — A potem przyjechali inni ludzie, żeby tu zamieszkać, ale oni także wyernigro-

89