50522 IMG109

Czynniki wpływające na przygotowania przedmiotu do uchwycenie I orientacji

Pizy / < d przedmioty najczęściej przyjmują położenie pionowe, przy / > d — poziome ułożenie, długie przedmioty z główkami łatwo się zawieszają, okrągłe przetaczają, płaskie spadają itd. Kierunek i rodzaj ruchu przygotowawczego przedmiotów w stosunku do elementów chwytnych ma także duży wpływ na wydajność. Przygotowawczy ruch przedmiotów może mieć kierunek przeciwny do ruchu elementów chwytnych (np. rys. 2.S poz. 14 i 15) albo zgodny z nim (np. poz. 16 i 17).

Przygotowawczy ruch przedmiotów może odbywać się przez: ślizganie (rys. 2.5, np. poz. 12, 13, 18 i 19), toczenie (rys 2.5, np. poz. 21), przesuwanie na dnie pojemnika (rys. 2.5, np. poz. 6) lub przesypywanie po ściankach pojemnika (rys. 2.5, np. poz. 5). Ruch poślizgowy okazuje się najpowolniejszy i dlatego jest najmniej pożądany.

Im większa jest prędkość ruchu przygotowawczego, tym lepsze chwytanie i tym większa wydajność całego urządzenia.

Przeprowadzenie procesu chwytania (i najczęściej orientacji) przedmiotów zależy od kształtu przedmiotu, kształtu elementów chwytnych chwytaka i ich położenia w stosunku do elementu kierującego. Wiele wydrążonych, a także ceowych przedmiotów doskonale chwyta się za ich wewnętrzną powierzchnię hakami lub kołkami (np. rys. 2.6 — poz. 1). Ruch haków lub kołków w stosunku do osi tarczy nośnej może odbywać się w kierunku stycznym (np. rys. 2.6 — poz. 2, 4, 5 i 6), osiowym (np. rys. 2.6 — poz. 3), promieniowym (np. rys. 2.6 — poz. 7). Haki lub kołki mogą być również umieszczone na pizodzie tarczy (np. rys. 2.6 — poz. 5). Przy odpowiednim kształcie przedmiotów mogą być one dobrze chwytane (i orientowane) za powierzchnię zewnętrzną (np. rys. 2.7 — poz. 1), na przykład gniazdami mającymi kształt odpowiadający kształtowi przedmiotu (np. rys. 2.7 — poz. 2 i 3) albo okienkami i rowkami, w które przedmiot może swobodnie wpaść przy przesypywaniu (np. rys. 2.7 — poz. 4, 5 i 6) albo szczelinami w które przedmiot może wpaść i zawisnąć na kołnierzach lub występach (np. rys. 2.7 — poz. 10 i 11), albo łopatkami które mogą chwytać i orientować przedmiot leżący na ich drodze (np. rys. 2.7 — poz. 12 i 13).

W wyjątkowych przypadkach chwytanie (i orientacja) przedmiotów zachodzi jednocześnie za zewnętrzną i wewnętrzną powierzchnię (np. rys. 2.7 -poz. 14, 15 i 16).

Zagadnienia przekazywania przedmiotów z elementów chwytnych należy rozpatrywać w dwóch aspektach: sił powodujących przekazywanie i drogi którą przechodzi przedmiot od elementu chwytnego do elementu prowadzącego ten przedmiot już w położeniu zorientowanym. Ponieważ przebieg tej drogi najczęściej jest dość złożony, początek elementu prowadzącego (np. rynny lub rurki) kształtuje się w specjalnej postaci i nazywa się odbierakiem (może to być np. lejek).

Przekazywanie przedmiotów do odbieraków może następować pod wpływem sił ciężkości (np. rys. 2.8 — poz. 1 i 2), sił bezwładności (np. rys. 2.8 —

101