Rys. 13.1. Krzywa miareczko- Rys. 13.2. Krzywa miareczko- Rys. 13.3. Krzywa miareczkowania amperometrycznego wania amperometrycznego wania amperometrycznego Pb2 + za pomocą ortofosfora- ortofosforanów za pomocą Pb2 + za pomocą chromianów nów Pb(CH3COO)2
dowo czynnego Pb2+ wzrasta i wzrasta też natężenie prądu. Sytuację taką obrazuje wykres na rys. 13.2.
c) Obydwie substancje są polarograficznie czynne, tzn. zarówno substancja oznaczana, jak i odczynnik miareczkujący. Na przykład miareczkowanie Pb2+ za pomocą chromianów daje krzywą miareczkowania taką jak na rys. 13.3.
Miareczkowanie amperometryczne z jedną elektrodą polaryzowaną jest prostą i szybką metodą oznaczania wielu substancji w zakresie stężeń 10-3-10-5 mol• dm~3.
Miareczkowanie to opiera się na pomiarze prądu przepływającego między dwiema jednakowymi elektrodami (np. Pt) pod wpływem przyłożonego stałego napięcia. Miareczkowanie to określa się także jako miareczkowanie biampero-metryczne lub jako miareczkowanie do martwego punktu (ang. dead stop end point), chociaż do tych określeń istnieją uzasadnione zastrzeżenia. Do dwóch elektrod zanurzonych w badanym roztworze przykłada się niewielkie napięcie w granicach od 10 do 200 mV. O tym, jakie napięcie należy przyłożyć, decydują takie czynniki, jak odwracalność reakcji redoks, opór ogólny układu i czułość przyrządu pomiarowego.
Tak mała wartość napięcia nie pozwala na przebieg elektrolizy w roztworze, tzn. w obwodzie pomiarowym nie płynie prąd. Jeśli jednak w roztworze badanym znajdują się dwie substancje, z których jedna może się utleniać, a druga redukować przy danym napięciu, to między elektrodami popłynie prąd. Taki przepływ prądu nastąpi wówczas, gdy w roztworze znajdą się-związki tworzące odwracalny układ redoks, np. I2/I~ lub Fe3+/Fe2 + . W przypadku obecności w roztworze nieodwracalnego układu redoks prąd może płynąć dopiero wtedy, gdy przyłożone do elektrod napięcie jest większe
249