kscan40

13    1 Miareczkowanie

rozdział I amperometryczne

Amperometrią nazywamy metody elektroanalityczne oparte na pomiarze natężenia prądu (/) płynącego przez elektrodę wskaźnikową w zależności od stężenia substancji elektroaktywnej przy stałym potencjale elektrody wskaźnikowej. A zatem w amperometrii mierzy się wartość granicznego prądu dyfuzyjnego jako funkcję stężenia substancji elektrodowo czynnej, czyli 7_d)1 = f(c). W analizie stosuje się także miareczkowanie amperometryczne. Dzieli się je na dwie grupy:

a)    miareczkowanie amperometryczne z jedną polaryzowaną elektrodą,

b)    miareczkowanie amperometryczne z dwiema polaryzowanymi elektrodami — jest to tzw. miareczkowanie biamperometryczne.

13.1. Miareczkowanie amperometryczne z jedną elektrodą polaryzowaną

W metodzie tej bada się zależność granicznego prądu dyfuzyjnego (patrz p. 12.1) od objętości mianowanego roztworu miareczkującego. Miareczkowanie przeprowadza się przy stałym napięciu, charakterystycznym dla danego depolaryzatora, a polaryzującym elektrodę wskaźnikową. Elektrodą wskaźnikową jest kroplowa elektroda rtęciowa lub mikroelektroda stała, np. wirująca elektroda platynowa. Jako elektrody porównawczej używa się nasyconej elektrody kalomelowej lub elektrody chlorosrebrowej. Pomiar wykonuje się przy użyciu polarografu. Do układu elektrod przykłada się stałe napięcie, odpowiadające granicznemu prądowi dyfuzyjnemu, i mierzy się zależność natężenia prądu od objętości dodanego odczynnika miareczkującego. Można wyróżnić kilka przypadków miareczkowania amperometrycznego:

a)    Strącanie depolaryzatora za pomocą substancji polarograficznie nieczynnej. Przykładem może być miareczkowanie Pb²⁺ za pomocą ortofos-foranu sodu, a krzywą miareczkowania przedstawiono na rys. 13.1.

b)    W przypadku miareczkowania ortofosforanów za pomocą Pb(CH₃COO)₂(titrant) krzywa miareczkowania ma przebieg odwrotny, tzn. po strąceniu, fosforanu ołowiu (II) przybywa w roztworze, stężenie elektro-

248