51253 skanuj0012

się wodą. Wówczas zobaczysz życie przezwane w pełni, które zawsze ofiaruje ci więcej, niż potrzebujesz.

Budzę się rano i niewiele widzę. Wczoraj wieczorem widziałam, ale teraz wszystko jest zamazane, jakbym patrzyła przez zakurzone okno. (Niedawno zdiagnozowano u mnie dystrofię Fuchsa, chorobę, która polega na tym, że na rogówce pojawiają się zmiany zwyrodnieniowe. Nie ma na to lekarstwa, a w ciągu ostatniego roku nastąpiło znaczne pogorszenie). Jestem w pokoju hotelowym, w którym wcześniej nie byłam, muszę umyć zęby, wziąć prysznic i się spakować. Gdzie jest walizka? Znajduje się sama; moje ręce wiedzą. Świat jest szary ale w tej szarości jestem w stanie dostrzec różnice, a dzięki nim oraz dzięki fakturze widzę wszystko to, co powinnam, aby móc znaleźć ubranie. Rękoma macam drogę do łazienki, odnajduję pastę do zębów i szczoteczkę, naciskam tubkę. Ooch! Wycisnęłam za dużo pasty na szczoteczkę, co przywołuje uśmiech na moją twarz: wygląda na to, że moje zęby potrzebowały dodatkowej pomocy dziś rano. Teraz mogę iść pod prysznic. Trudno jest połapać się w tych instalacjach łazienkowych, który kurek jest od gorącej wody, w którą stronę przesunąć dźwignię, jak włączyć prysznic. Czy zasłonka jest ułożona tak, żeby woda nie pryskała na podłogę? Zginęła mi zakrętka od mydła w płynie. A może leży na brzegu wanny? Albo wpadła do odpływu? Czy odpływ jest zamknięty, czy otwarty? Po omacku szukam zakrętki wzdłuż brzegów wanny. Czy wystarczy mi tyle szamponu, ile mam na dłoni? Jestem pewna, że tak, bo za mało i za dużo to zawsze odpowiednia ilość. Woda jest gorąca. Wszystko działa. Przepełnia mnie wdzięczność, gdy wschodzę z wanny i czuję pod stopami... czy to mój szlafrok, czy mata łazienkowa?

Makijaż jest interesujący. Używam tylko trzech kosmetyków: jednego do oczu, jednego na policzki i jednego do ust. Staram się, jak mogę, z tymi kobiecymi zabiegami, czuję, że wszystko jest w porządku, skończyłam, na dobre i na złe. Ta twarz jest taka, jaka jest. Jest przygotowana. Spełni swoje zadanie. „Kochanie, czy te rzeczy pasują do siebie? Czy góra jest brązowa, czarna, czy niebieska?” Moje ubrania, dzięki oczom Stephena, wydają się dobrane i jest to dobre rozwiązanie dla mnie. Mam udzielić wywiadu. Cieszę się, że Stephen może mi wskazać drogę, wykraczając poza to, co może wiedzieć. Bez posługiwania się słowami, tylko dzięki jego gestom wiem, gdzie są klamki, gdzie są schody, w' którym kierunku iść. W końcu po południu oczy zaczynają widzieć i to one pokazują mi drogę. Bardzo mi się podoba, jak to wszystko działa. Bardzo lubię sposób, w' jaki poranki przygotowują mnie do życia, a popołudniowy wzrok pozwala mi dostrzec przez chwilę to, co wcześniej istniało tylko w^r wyobraźni.

27