60392 s234 (3)

go, Twoje wezwanie pomocy powinno być jednoznacznie zrozumiane. Do tej sygnalizacji używa się ognisk dających dym lub płomienie. Prawidłowym sygnałem są trzy ogniska tworzące trójkąt. Do wysyłania sygnałów doskonale nadaje się lusterko, jego błyski bowiem są widoczne z dużej odległości, podobnie jak światło latarki w nocy. Wszystkie te sposoby pozwalają ratownikom określić precyzyjnie, gdzie się znajdujesz. Innym aktywnym źródłem sygnałów, często używanym w górach, jest gwizdek. Sześć gwizdnięć, minuta przerwy i znowu sześć sygnałów, oznacza wezwanie o pomoc.

Jeżeli wkraczasz na obszar, na którym może się zdarzyć, że będziesz musiał wzywać pomocy, to oprócz gwizdka powinieneś mieć ze sobą flary i świece dymne. Dla śmigłowca ratowniczego świece dymne są o wiele lepszym sygnałem, bo precyzyjnie określają zarówno Twoją pozycję, jak i kierunek wiatru. Jeszcze długo po tym, jak świeca zgaśnie, wielka smuga czerwonego dymu unosi się w powietrzu, wskazując węższym końcem, gdzie się znajdujesz.

Świec powinieneś używać tylko w takich warunkach, w których masz pewność, że dym będzie widoczny. Flary, chociaż uratowały już wiele istnień, nie są tak skuteczne. Wysyłają one podwójny sygnał: po pierwsze przy ich wystrzeliwaniu słychać głośny huk, a po drugie, kiedy opadają powoli, emitują jasne światło. Na wyprawy zabieraj zawsze zapas świeżych flar ze sprawdzoną datą ważności. Sygnały ratunkowe. Oto przyjęte na całym świecie sygnały ratunkowe, używane do wzywania pomocy:

Sześć następujących po sobie w odstępach ok. 10-sekundowych gwizdnięć gwizdkiem lub sygnałów zagranych na rogu, minuta przerwy i znowu sześć takich samych sygnałów. Taki sam układ błysków światłem latarki.

SOS - trzy krótkie, trzy długie, trzy krótkie dźwięki lub sygnały świetlne. Czerwona flara lub dym.

Trzy ogniska tworzące trójkąt.

Ekipa ratunkowa może odpowiedzieć na Twoje sygnały trzema szybko następującymi po sobie błyskami bądź krótkimi sygnałami dźwiękowymi, po których następuje minutowa przerwa, lub wystrzeleniem białej flary. Znaczy to, że Twoje wezwanie zostało zrozumiane. Przy złej widoczności nie zaprzestawaj sygnalizacji, żeby wskazywać ratownikom swoje położenie.

Niebezpieczeństwa na szlaku

Tę tematykę celowo zostawiłem na koniec, ponieważ jest to o wiele mniejszy problem, niż zdawałyby się na to wskazywać rozmaite mrożące krew w żyłach opowieści. Zawsze, kiedy wkraczasz na obszar, na którym mogą pojawić się jakieś zagrożenia, zasięgnij rady u miejscowej ludności, lecz wystrzegaj siępanikarzy i nie słuchaj opowieści starych kobiet.

Węże. Najczęściej widzi się je, kiedy pierzchają przed nami. Jeżeli jednakjakiś będzie uporczywie tkwił na szlaku, można go skłonić do opuszczenia ścieżki rzucając w jego stroną gałąź lub kamień (nie ma potrzeby rzucać tak, żeby go trafić). Największe niebezpieczeństwo pojawia się wtedy, kiedy szperasz pośród skał i w szczelinach skalnych. Jeżeli masz zamiar podnieść głaz w okolicy, w której występują węże, rób to w taki sposób, żeby przez cały czas znajdował się on miedzy Tobą a rozdrażnionym wężem, który może pod nim leżeć.

Zwykle tam, gdzie żyją węże, poruszam się cicho, w nadziei, że uda mi się zobaczyć je w ich naturalnym środowisku. Jest to rzadki i fascynujący widok, chociaż takie podchody są odrobinę stresujące. Zwykle nie wiadomo, jak często było się w zasiągu ataku węży, które obserwowały nas, nim udało się nam któregoś, pomimo jego doskonałego kamuflażu, wypatrzyć. Pamiętaj, że kiedy wąż atakuje, jego błyskawiczny ruch jest tak cichy, jakby gad unosił się w powietrzu. Jeżeli obawiasz się węży, rób zawsze trochę hałasu lub w inny sposób sygnalizuj swoją obecność, żeby miały one wystarczająco dużo czasu na ucieczkę.

Pamiętaj, że tam, gdzie widziałeś jednego węża, na pewno są i inne, więc na wszelki wypadek używaj kija do sprawdzania gęstego podszytu i miej na nogach odpowiednie obuwie.

Ukąszenia węży. Pomimo że jest to wyjątkowo mało prawdopodobne, jeżeli już zostałeś ukąszony przez węża, Twoje szanse w znacznym stopniu zależą od woli przeżycia. Nie wszystkie węże, które kąsają, sąjadowite, te zaś, które mająjad, nie zawsze wpuszczają go, kiedy gryzą. Jadowite węże można podzielić na dwie grupy: takie, które mająjad o działaniu hemotoksycznym, i te, których jad ma działanie neurotoksyczne. Hemotoksyny należą do jadów powodujących rozkład komórek, atakują czerwone ciałka krwi i niszczą białka. Powodują silny ból i opuchliznę, która często przybiera straszliwe rozmiary. Uszkodzenia tkanek są często tak wielkie, że zachodzi konieczność amputacji kończyny. Jedyną pozytywną cechą hemotok-syn jest to, że powodują dotkliwy ból i dzięki temu wiesz na pewno, że wąż był jadowity. Natomiast neurotoksyny powodują niewielki ból i tylko miejscowy odczyn. Jak to wynika z ich nazwy, atakują one układ nerwowy. Chociaż początkowo objawy zatrucia są nieznaczne - nudności, wymioty, nadmierne pocenie się i ból głowy - to może ono doprowadzić do drastycznego spadku ciśnienia krwi pacjenta, utraty kontroli nad pracą mięśni, a w konsekwencji do trudności z oddychaniem i zatrzymania pracy serca. Bardzo ważne jest, by drogi oddechowe pacjenta pozostały drożne i żeby nie udusił się on własnym językiem.

Postępowanie w warunkach terenowych w wypadku ukąszenia przez węża jest przedmiotem wielkich sporów, przedstawione tu jednak zasady wydają się być darzone największym zaufaniem przez ludzi, którzy mają z tym problemem do czynienia na co dzień.

1.    We wszystkich wypadkach należy koniecznie uspokoić pacjenta i skłonić go, by nie wykonywał gwałtownych ruchów. Do picia podawać tylko wodę.

2.    Ponieważ jad rozprzestrzenia się po organizmie poprzez układ limfatyczny, należy ukąszoną kończynę dokładnie zabandażować. Bandażujemy ją tak jak zwichniętą kostkę, pewnie, ale nie za ciasno.

235