60936 IMG143 (2)

dobierać według własnego uznania. Wybór powinien być obiektywny. Badanie bajek zaczynamy od bajki zamieszczonej w zbiorze Afanasjewa pod nr 50 — zgodnie z układem Afanasjewa jest to pierwsza bajka magiczna w zbiorze — i doprowadzamy je do nr 151³. Takie ograniczenie materiału niewątpliwie wywoła dużo sprzeciwów, teoretycznie jest jednak uzasadnione. Dla szerszego uzasadnienia tej metody należałoby poruszyć problem stopnia powtarzalności zjawisk bajkowych. Jeśli powtarzają się często — można analizować ograniczoną liczbę bajek. Jeśli natomiast rzadko — należy posłużyć się szerszym materiałem. Jednakże powtarzalność podstawowych części składowych przechodzi wszelkie oczekiwania. Teoretycznie można zatem ograniczyć się do

¹ W nowych wydaniach oznaczenie to odpowiada numerom: 93—-268, ponieważ każdy wariant opatrzono nowym numerem, podczas gdy w wydaniu przygotowanym przez samego Afanasjewa nowy numer oznacza nową fabułę, warianty zaś są oznaczone literami łacińskimi przy jednym numerze. Tak np. bajka nr 104 (Bajka o dzielnym młodzieńcu, odmładzających jabłkach i iyv)ej wodzie) w wydaniach przedrewolucyjnych figuruje pod numerami 104a, 104b, 104c, 104d, 104e itd., w nowych wydaniach za6 pod numerami 171, 172, 172, 174, 175 itd. W dalszej częSci pracy konsekwentnie stosujemy numerację odpowiadającą nowym wydaniom. Na końcu książki przytaczamy tabelę zawierającą zestawienie numerów bajek ze starych wydań z odpowiadającą im numeracją stosowaną w nowych wydaniach.

JM

stosunkowo małego materiału. Praktycznie ograniczenie to jest uzasadnione tym, że włączenie obszernego materiału niezmiernie zwiększyłoby objętość książki. Nie chodzi zaś o ilość zbadanego materiału, lecz o jakość jego analizy. Sto bajek — oto nasz materiał roboczy. Pozostałe — to materiał kontrolny, niezmiernie interesujący dla badaczy, ale nic więcej.

■