62688 Żubr Pompik 2

-0

&

Pompik pokręcił się chwalę pod wielkim dębem, poprzyglądał się sw^Toim kuzynom, starszymi od niego żubrom, które całą uwagę koncentrowały na zabawie w atakowanie cieniutkich drzew^rek, wreszcie, znudzony, wrócił do Pomruka.

-    Tato, czy to prawda, że jesteś najsilniejszy ze wszystkich żubrów?

-    zapytał żuberek, zadzierając głowę do góiy.

-    Nie przeszkadzaj mi teraz. Nie wadzisz, że ćwiczę groźną postawę?

-    mruknął w odpowdedzi wdelki żubr.

-    Czy mogę poćwdczyć z tobą? - nie dawał za wygraną Pompik i, nie czekając na odpowdedź, zrobił najgroźniejszą ze swoich min, w istocie równie pocieszną, jak jego zwyczajna mina. - Czy tak dobrze, tato? - dopytywał się.

-    Jesteś jeszcze za mały, żeby ćwiczyć takie rzeczy. Musisz najpierw podrosnąć i nabrać sił. A teraz idź i znajdź sobie jakieś zajęcie - powiedział zniecierpliwiony Pomruk.

Pompik ruszył wdęc znów na obchód polany. Wtem zdał sobie sprawę, że

A

& ⁰ J3 «

słońce przestało przygrzewać. Zrobiło się chłodniej, koronami drzew zakołysał wiatr. Żuberek spojrzał w⁷ górę i zobaczył tylko chmuiy: szare, sine, a daleko nad lasem naw^Tet granatowa.

- Zbliża się wichura - usłyszał głos mamy - Lepiej nie wałęsaj się wdęcej, tylko chodź i przytul się do mnie.

Pompik skw⁷apliwde przystał na propozycję Porady. Wtulony w⁷ futro mamy obserwował, jak granatowa chmura nadciąga nad żubrzą polanę. Wiatr zmienił się w⁷ wicher, który przyginał drzewa do ziemi. Wielki dąb w⁷ środku polany skrzypiał i trzeszczał, smagany powdewami wdchury.

„Zaraz się wywróci” - pomyślał Pompik i w tym samym momencie zauważył, że pod konarami dębu Pomruk w⁷ciąż ćwiczy groźne miny. Żuberek zerwał się na równie nogi i, potykając się kilka razy po drodze, pognał do taty.