Żubr Pompik 3

-    Tato! Tato! - zawołał. - Wichura zaraz przewróci dąb! Lepiej uciekajmy!

Pomruk był tak skupiony na marszczeniu czoła i straszeniu brody, że dopiero okrzyk Pompika sprowadził go na ziemię.

-    Hmm, rzeczywiście zrobiło się trochę wietrznie - zamruczał. - Nie zauważyłem. Lepiej stąd chodźmy.

Pompik pogalopował z powrotem do Porady, Pomruk podążył za nim niespiesznym truchtem. W tym samym momencie silniejszy podmuch wiatru zakołysał dębem. Coś przeraźliwie zaskrzypiało i nagle wielki konar runął na ziemię. Upadł dokładnie w⁷ tym miejscu, w którym przed chwilą stał Pomruk. Wtulony na powrót w' mamę, Pompik obserwował to szeroko otwartymi oczami. Pomruk stał tuż obok nich i Pompik usłyszał, jak westchnął z ulgą.

Złamanie gałęzi było ostatnim pokazem siły wichury, która stopniowo słabła. Szarpała jeszcze co prawda koronami drzew i zrzucała z nich ostatnie liście, ale nie miała już sił niczego złamać. Niebo pow⁷oli jaśniało, a granatowe chmury wolno wędrowały w stronę horyzontu.

Pomruk podszedł do Pompika i szturchnął go przyjacielsko nosem.

-    Byłeś bardzo dzielny, mały - powiedział. - Dziękuję, że mnie ostrzegłeś.

Pompik uśmiechnął się szeroko i dumnie wyprężył całą sw^ą niewielką postać.

-    Jak chcesz, możesz poćwiczyć ze mną groźne pozy. Pokażę ci, jak można łatwo każdemu napędzić stracha - zaoferował Pomruk.

-    Jasne, tato - Pompik z zapałem skinął głowią.

„Szkoda tylko - pomyślał żuberek - że nie można przestraszyć takiej wichury”.

Więcej opowiadań w książce „Żubr Pompik. Tropy na śniegu i inne opowieści”.

Do nabycia w księgarniach, salonach EMPiK i na www.aksjomat.com

Uwaga! Już niedługo kolejne przygody żubra Pompika w książce zatytułowanej „Żubr Pompik. Zapach wiosny i inne historie.”