70134 s10 (8)

żonę były w hamulce szczękowe, uruchamiane pneumatycznie.

SILNIK Hispano-Suiza 12T-31 był silnikiem gaźni-kowym, 12-cylindrowym (o dwóch zaworach na każdym cylindrze), rzędowym w układzie V (kąt rozchylenia cylindrów 60°). Przystosowany był do zabudowy działka strzelającego przez reduktor i wał Śmigla. Pojemność skokowa wynosiła 36,05 dm^J, a stopień sprężania 5,8 : 1. Silnik był wyposażony w mechaniczną, jednostopniową sprężarkę i reduktor o przełożeniu 2 : 3. Wał korbowy obracał się w lewo, a śmigło w prawo. Moc startowa wynosiła 610 kW przy 2400 obr/min., a moc maksymalna 633 kW na wysokości 3150 m przy 2400 obr/min. Cieczą chłodzącą był glikol etylowy, co pozwoliło na zmniejszenie o 50% powierzchni chłodnicy w stosunku do chłodzenia wodnego. Chłodnica znajdowała się za silnikiem; była częściowo zagłębiona w kadłub

INSTALACJE stosowane w samolotach M.S.:

—    paliwowa, którą tworzyły dwa zbiorniki o łącznej pojemności 410 dm^s; paliwem była benzyna lotnicza o liczbie oktanowej ponad 90; przelotowe zużycie paliwa wynosiło około 215 g/kW/h,

—    olejowa, która składała się ze zbiornika o pojemności 49 dm^s, umieszczonego nad reduktorem, i chłodnicy, umieszczonej z przodu silnika pod reduktorem; obieg oleju przez chłodnicę sterował termostat, w zależności od temperatury oleju,

—    hydrauliczna, która służyła do wypuszczania i chowania podwozia, sterowania położeniem chłodnicy i klap; ciśnienie w układzie zapewniała pompa napędzana przez silnik,

—    pneumatyczna, która obsługiwała: przeładowanie i odpalanie broni, hamulce, rozrusznik, przestawianie skoku śmigła (w śmigłach Chmaierej, awaryjny zrzut paliwa, wskaźnik położenia podwozia

M.S.-406 Nr 192 (L 734) zdobyty przez Wehrmacht w czerwcu 1940 r.

i wysuwana za pomocą instalacji hydraulicznej. Położenie chłodnicy było sterowane z kabiny pilota. Rozruch, w każdych warunkach zewnętrznych, zapewniał rozrusznik pneumatyczny systemu Vieta typ 250. Stosowano na M.S.-406 śmigła trzech typów: Chauoiere 351 M (średnica 3,0 m), o dwóch pozycjach skoku oraz Hispano-Suiza 270 i Ratin 1607 (średnica 3,1 m), o płynnej zmianie skoku. Wszystkie te śmigła były metalowe, trzyłopatowc.

W samolotach M.S. stosowano dwa systemy odprowadzania spalin:

—    bezpośredni stosowany w większości maszyn tworzyły krótkie, owalne rury wystające pod kątem prostym z kadłuba,

—    kolektorowy typu Bronzaoia, stosowany w niewielkiej ilości samolotów.

i składanie dolnej anteny; sprężone powietrze pobierane było od sprężarki silnika,

—    elektryczna, któią zasilała ptądnica napędzana silnikiem; obsługiwała ona światła pozycyjne, reflektor do lądowania na lewym skrzydle, przestawienie skoku Śmigla (dotyczy śmigieł H.S. i Ralier), sygnalizatory i przyrządy;

—    tlenowa, która składała się z butli z tlenem (umieszczonej za oparciem fotela pilota) i maski tlenowej; właściwe ciśnienie i przepływ tlenu do maski zapewniał automatyczny regulator,

—    radiowa, która składała się z radiostacji, krótkofalowej Radio Industrie 537 lub Dueretet Thomson 53 i dwóch anten: stałej, na grzbiecie kadłuba, i składanej do lądowania pod kabiną; rozłożenie anteny było możliwe po schowaniu podwozia, a zasięg radiostacji wynosił około 70 km.

10