78620 skanowanie0014

ubezpieczeń społecznych, ą więc prowadzić albo dó obniżenia zasiłków, albo do zwiększenia składek.

7. Z punktu widzenia jednostki i rodziny przedłużające się bezrolx>cie przynosi znaczące często obniżenie standardu życia, przyzwyczajenie do życia na poziomie minimum¹⁸.

Warto w tym miejscu wyjaśnić, co Beveridge rozumiał przez brak bezrobocia. Uważał on, że 6 prawidłowej sytuacji na rynku pracy można mówić wtedy, gdy liczba osób poszukujących pracy nie przekracza 8,5% w całym cyklu koniunkturalnym' . Jednocześnie w innej pracy pisał, że „pełne zatrudnienie oznacza, że bezrobocie zostaje zredukowane do krótkich przerw pozostawania w tym stanie przy jednoczesnej pewności, że bardzo szybko pojawi się zapotrzebowanie ze strony starego miejsca pracy łub innego i innej pracy leżącej w granicach możliwości osoby chwilowo niepracującej. Pełne zatrudnienie oznacza, że nawet gdy dana osoba pozostaje bez pracy, to musi to być okres krótszy niż okres przyznawania zasiłku i możliwości demoralizacji”²⁰. W tej samej pracy pisze o pełnym zatrudnieniu wtedy, gdy liczba poszukujących pracy nie przekracza 3% siły roboczej²¹. Mówiąc o . bezrobociu w kontekście ludzi młodych stwierdził,, te pożądana jest taka sytuacja, by nie nastąpiło przyzwyczajenie do braku pracy, by jednostka nie przystosowała się do życia z zasiłku dla bezrobotnych.

Zakończeniem tej części Raportu jest próba uzasadnienia opłacalności wprowadzenia spójnego i powszechnego systemu zabezpieczenia społecznego. W tej części rozważań Beyeridge przedstawił oceny opłacalności przede wszystkim z punktu widzenia państwa. Twierdził, że wprowadzenie systemu ubezpieczeń byłoby korzystne, mimo że koszty, jakie ponosiłby skarb państwa, byłyby o 86 milionów funtów wyższe, niż te, którymi obciąża skarb państwa obecny system²². Zmieniłaby się jednak na korzyść relacja podziału kosztów między państwo a inne podmioty. Według obowiązującego dotychczas systemu, państwo było obciążone wydatkami około 265 milionów funtów, co stanowiło 61% ogólnych kosztów zabezpieczenia społecznego. W proponowanym systemie wydatki byłyby wyższe, bo około 351 milionów funtów, lecz stanowiłoby to około 50% kosztów zabezpieczenia społecznego, i ochrony zdrowia .

Beyeridge uważał, że wprowadzenie po wojnie Planu zabezpieczenia społecznego jest niezbędne z wielu względów. Przede wszystkim przemawia za tym przekonanie, że niemożliwa będzie powojenna odbudowa, osiągnięcie wzrostu gospodarczego i postępu społecznego bez pokonania owych wspominanych na początku barier.

Za Planem przemawiały także względy polityczne. Beyeridge uważał, że jeśli nie podejmie się po wojnie kroków poprawiających warunki bytu społeczeństwa, to „Brytyjczycy (...) mogą spowodować bardziej radykalne i w pewnym sensie bardziej bolesne zmiany”²*.

Konieczne jest zatem, by już w czasie wojny podjęto decyzje co do zasad jak też rozwiązań szczegółowych. Raport kończy się fragmentem, który można uznać za apel zarówno do władzy jaki całego społeczeństwa:

„Systemom demokratycznym nie można narzucić wolności od ubóstwa. Nie można im także jej dać. Musi być przez nie wywalczona. Po to, by było to możliwe, niezbędne są odwaga, wiara i poczucie jedności narodowej: odwaga jest niezbędna po to, by dostrzegać fakty i problemy oraz przezwyciężać trudności, potrzebna jest wiara w przyszłość, ideę czystej gry i wiara w wolność., za którą od wieków nasi dziadowie gotowi byli umierać; poczucie narodowej jedności jest niezbędne po to, by przełamywać interesy poszczególnych klas czy warstw społecznych. Plan zabezpieczenia społecznego został w Raporcie przedstawiony przez człowieka, który wierzy, że w okresie największego kryzysu, jaki obecnie jest udziałem społeczeństwa brytyjskiego, nie zabraknie nikomu odwagi, wiary i jedności, siły materialnej i duchowej, by przyczynić się do osiągnięcia zarówno bezpieczeństwa społecznego jaki do tego, by ludzie, którzy zostali zaangażowani w ten kryzys, wywalczyli sobie sprawiedliwość”||||S|

Mi REAKCJA NA PLAN BEVERIDGE’A

Raport Beveridge’a został opublikowany 1 grudnia 1942 roku i;spotkał się z ogromnym zainteresowaniem. W dwa tygodnie po przedstawieniu go społeczeństwu, został przeprowadzony sondaż. Wykazał on. że na 20- osób badanych zapoznało się z treścią Planu 19 osób. Na każde z 10 osób 9 osób wypowiadało * się za jego realizacją, 88% badanych poparło ideę bezpłatnej i powszechnej ochrony zdrowia. 55% badanych uznało proponowaną wysokość zasiłków ubezpieczeniowych za wystarczającą; jednocześnie 42% wypowiedziało się krytycznie o wysokości zasiłków uznając je za zbyt niskie; szczególnie dotyczyło to emerytur, które za zbyt niskie uznało 67% ankietowanych²®:.

Jak już pisałam, rządząca w latach 1940—1945 koalicja uzgodniła, by w interesie jedności nie stawiać pod obrady Parlamentu zagadnień kontrowersyjnych, które mogłyby zachwiać porozumieniem partyjnym. Dlatego też zdecydowano, by, wbrew zaleceniom Beyeridge’a,przed zakończeniem działań wojennych nie podejmować dyskusji na temat Planu zabezpieczenia społecznego. Presja społeczna była jednak silna i na wniosek 40 posłów, młodych konserwatystów, którymi kierowali się Quentin Hogg i Viscont Hinchingbrook, projekt reformy zabezpieczenia społecznego w Wielkiej Brytanii stanął w dniach 16—18 lutego 1943 roku na forum Parlamentu. Przedstawił go posłom sir Arthur Gręgswood.

W oparciu o dostępną literaturę trudno jest przeprowadzić wyraźną linię podziału politycznego między zwolennikami a oponentami Planu. Na podstawie wyników głosowania nad projektem (335 głosów za, 119 przeciw) można przyjąć, że Plan został poparty przez Partię Pracy, Partię Liberalną i ezęs'e

75