80781 Piłka nożna w szkole 6

Uderzenie zewnętrznym podbiciem.

Uderzenie piłki zewnętrznym podbiciem stosowany jest przy podaniach, rzutach wolnych na bramkę, przy strzałach itp. Uderzenie zewnętrznym podbiciem po nadaniu piłce odpowiedniej rotacji (fałszu) jest szczególnie skuteczne przy podaniach i strzałach na bramkę.

Technika uderzenia.

Ćwiczący ustawia się do piłki nieco ukośnie. Jeśli ćwiczący uderza piłkę prawą nogą, dobiega do niej z lewej strony, jeżeli lewą nogą — z prawej strony. W momencie dojścia do piłki stopa nogi postawnej znajduje się obok piłki 15 — 20 cm. Zamach do uderzenia piłki zapoczątkowany jest w stawie biodrowym, mięśnie napięte, stopa skręcona silnie do środka. W ostatniej fazie zamachu stopa styka się z piłką powierzchnią zawartą między nasadą małego palca i przednim brzegiem kostki zewnętrznej oraz między zewnętrzną krawędzią prostego podbicia i dolną krawędzią stopy (ryc. 13).

Nauczanie uderzenia.

Większość autorów podręczników piłkarskich zaleca rozpoczęcie nauki od uderzenia piłki podwieszonej lub z powietrza (obawa przed kontuzją).

1.    Uderzenie piłki podwieszonej.

2.    Uderzenie piłki dorzuconej rękami (zanim spadnie na ziemię w kierunku partnera).

3.    Uderzenie piłki upuszczonej z krótkiego rozbiegu.

4.    Uderzenie piłki upuszczonej po koźle.

5.    Uderzenie piłki podanej rękami przez partnera, po koźle.

6.    Uderzenie piłki dorzuconej rękami przez partnera z powietrza.

7.    Uderzenie piłki upuszczonej z rąk z półwoleja.

8.    Uderzenie piłki dorzuconej przez partnera z półwoleja.

9.    Uderzenie piłki leżącej z miejsca, z marszu, z rozbiegu.

10.    Uderzenie piłki toczącej się od partnera z odegraniem do niego.

11.    Uderzenia piłki w formie strzałów na bramkę.

Uderzenie piłki głową.

Uderzenie piłki głową stosuje się przy podaniach półgómych i górnych oraz przy strzałach na bramkę. Przy nauczaniu początkujących rozróżnia się uderzenie piłki głową w miejscu, w biegu i w wyskoku z zachowaniem tej kolejności.

Uderzenie piłki głową w miejscu.

Technika uderzenia.

Ćwiczący ustawia się twarzą do piłki w pozycji rozkroczno-wykrocznej. Noga wykroczna jest ugięta w stawie kolanowym, tułów lekko pochylony do przodu, ramiona ugięta w łokciach.

Uderzenie piłki wykonywane jest środkową częścią czoła w środek piłki. W pierwszej fazie uderzenia następuje zamach tułowia w tył z równoczesnym odchyleniem głowy i ugięciem nóg w stawach kolanowych. W drugiej fazie następuję gwałtowne przeniesienia tułowia w przód, wyprostowanie nóg w kolanach i uderzenie piłki, przy aktywnym usztywnieniu mięśni szyi (ryc. 14).

Nauczanie uderzania.

1.    Uderzenie głową piłki podwieszonej po każdym uderzeniu ćwiczący unieruchamia piłkę.

2.    Uderzenie głową piłki dorzuconej rękami pionowo w górę ale niezbyt wysoko w kierunku partnera.

3.    Uderzenie głową piłki podanej z dołu przez partnera i odegranie do jego rąk.

4.    Uderzenie piłki głową w dwójkach.

5.    Strzały na bramkę.

Przyjęcia piłki.

Opanowanie piłki będącej w ruchu i kontrola nad nią stanowią dla każdego ćwiczącego dużą trudność.

Przyjęcie piłki.

Przyjęcie podeszwą.

Przyjęcie podeszwą należy do łatwiejszych form w nauczaniu techniki, szczególnie w nauczaniu piłki toczącej się. Wyróżniamy przyjęcie piłki toczącej się i opadającej z góry.

Technika przyjęcia.

Nauczanie rozpoczynamy od przyjęcia piłki toczącej się w kierunku przyjmującego. Kolejne etapy nauczania to przyjęcie piłki opadającej po jednym koźle i przyjęcie piłki z powietrza. Przy przyjęciu piłki toczącej się noga wykonująca przyjęcie ugięta jest w kolanie, uniesiona od biodra w górę, palce stopy rozluźnione, uniesione do góry, pięta skierowana w dół (ryc. 15).

Przy przyjmowaniu piłki opadającej z góry nogę przyjmującą unosimy od biodra w górę przy ugiętym kolanie. W momencie przyjmowania następuje „nakrycie” piłki podeszwą z góry.

Przyjęcie wewnętrzną częścią, stopy.

Technika przyjęcia.

Noga przyjmująca piłkę skręcona w biodrze palcami na zewnątrz (podobnie jak przy uderzeniu wewnętrzna częścią stopy), ugięta w kolanie. Po zetknięciu się stopy z piłką, ćwiczący przesuwa nogę przyjmująca za nogą postawną. Takie ustawienie nogi ułatwia zetknięcie się piłki z powierzchnią stopy i z ziemią (ryc. 16).

Nauczanie przyjęcia.

1.    Ćwiczenie oswajające z odpowiednim ustawieniem nóg i tułowia (wysuwanie i cofanie stopy bez piłki).

2.    Przyjęcie piłki toczącej się, lekko podanej przez partnera.

3.    Przyjęcia piłki podanej przez partnera z ćwierć i półobrotem.

Przyjęcie prostym podbiciem Technika przyjęcia.

Noga przyjmująca piłkę zostaje uniesiona od biodra do góry, w kierunku nadlatującej piłki. W momencie zetknięcia się stopy z piłką (powierzchnia zetknięcia jak przy uderzeniu prostym podbiciem) noga przyjmująca cofa się w kierunku podłoża początkowo z taką szybkością jako padająca piłka, potem wolniej, stopniowo zwalniając jej pęd, aż do upadku piłki tuż przy nodze (rys. 17).

Nauczanie przyjęcia:

1.    Przyjęcie z powietrza piłki lekarskiej.

2.    Przyjęcie piłki dorzuconej rękami przez siebie, po pierwszym koźle.

3.    Jak wyżej, ale piłka podana przez partnera.

4.    Przyjęcie piłeczki tenisowej po pierwszym koźle i z powietrza.

Przyjęcie klatką piersiową.

Technika przyjęcia.

Przyjęcie przez zatrzymanie (na chwilę) piłki na powierzchni klatki piersiowej i opuszczenie w dół — stosuje się w sytuacjach, kiedy tor nadlatującej piłki nie jest zbyt duży, a ćwiczący zamierzają prowadzić dalej. Klatka piersiowa zostaje wypchnięta do przodu, ramiona cofnięte, biodra wysunięte. W momencie, gdy piłka zetknie się z powierzchnia klatki piersiowej następuje szybkie cofnięcie bioder, wyprost nóg w kolanach, dostawienie nogi wykrocznej i wreszcie wciągnięcie klatki piersiowej do pozycji „pionowej” (rys. 18).

Zwody przy prowadzeniu piłki.

Najczęstsze zastosowania przy prowadzeniu piłki posiada zwód pojedynczy.

Technika zwodu.

Ruch zwodny rozpoczynamy przez przeniesienie ciężaru ciała na nogę wolną od piłki. W momencie gdy przeciwnik zareaguje na ruch zwodny następuje powrót tułowia do pierwszego położenia z równoczesnym odprowadzeniem piłki zewnętrznym podbiciem i minięciem przeciwnika (ryc. 19).

Nauczanie rozpoczynamy od ćwiczeń przenoszenia ciężaru ciała z jednej nogi na drugą i imitowaniu zwodu w miejscu, marszu i biegu. W dalszej kolejności ćwiczymy to samo z piłką leżącą przed przeciwnikiem. W końcowej fazie nauczania wykonujemy zwód po prowadzeniu piłki.