DSC00161

366

/1.2. Pozioma osnowa pomiarowa

300 m wyniesie zatem: 0,006 m : 300 m =* ]:50000. Porównanie tego wyniku z dokładnością pomiaru długości taśmą, wyrażającego się błędem względnym rzędu 1:2000 - ] :5000, wskazuje, że w myśl nowej instrukcji 0-4 wykorzystanie liniowych pomiarów bezpośrednich w osnowach pomiarowych nie jest w ogóle możliwe. Może to wzbudzać wątpliwości czy tak wysokie wymagania dokładności pomiarów długości są w tym wypadku konieczne. Dotyczy to również obowiązku wyrównania ścisłego osnów pomiarowych, tym hardziej. że równocześnie dopuszcza się stosowanie ciągów wiszących.

Pomiar kątów poziomych w sieciach osnowy pomiarowej powinien być wykonany za pomocą instrumentów, które zapewniają pomiaru kierunku z błędem średnim nieprze-kraczającym wartości ±6" (*20“). Kąty należy mierzyć przynajmniej w jednym poczęcie a w przypadku, gdy do pomiaru kątów poziomych zastosowano teodolit optyczny (z analogowym urządzeniem odczytowym) między półpoczetami wymagana jest zmiana orientacji kręgu poziomego (instr. G-4 §8 p. 3.4).

11.2.4. Linie pomiarowe

Unie pomiarowe (rys. 11.5), stanowiące oparcie dla zdjęcia szczegółów sytuacyjnych, są prostymi przechodzącymi przez punkty wyznaczone geodezyjnie. Linie te łączą rriesąstednie punkty osnowy szczegółowej i pomiarowej lub punkty posiłkowe, czyli punkty pośrednie na bokach tych osnów wytyczone na prostych przy pomocy teodolitu. Końce linii pomiarowych należy zamarkować, tj. zaznaczyć w terenie ich położenie prowizorycznymi znakami, których przetrwanie powinno objąć cały okres wykonania pomiaru sytuacyjnego. Punkty posiłkowe markuje się na gruntach miękkich palikami, a na gruntach zwięzłych rurkami żelaznymi. W chodnikach i jezdniach z twardą nawierzchnią stosuje się rurki i bolce metalowe wbijane się równo z powierzchnią terenu.

Linia pomiarowa wisząca (bagnet) jest zorientowanym odcinkiem prostej, którego początkiem jest punkt poziomej osnowy geodezyjnej lub punkt posiłkowy na jej boku.

Dla dokonania pomiaru szczegółów II i III grupy można oprzeć linie pomiarowe na trwałych, jednoznacznie identyfikowanych na mapie i w terenie, wyraźnych punktach należących do I grupy dokładnościowej. W tym przypadku mamy do czynienia z nawiązaniem linii pomiarowej do sytuacji terenowej.    »

Ze względu na narastanie błędów przenoszonych na kolejne rzędy, linie pomiarowe powinny w zasadzie tworzyć tylko jeden rząd. Jedynie w trudnych warunkach terenowych np. podczas prowadzenia pomiarów sytuacyjnych w zakamarkach gęstej zabudowy dopuszcza się stosowanie dwurzędowego układu tych linii. Linia należy do drugiego rzędu, jeżeli przynajmniej jeden punkt jej oparcia jest punktem pośrednim na prostej, wyznaczonym na linii I rzędu. Linie pomiarowe nawiązane do sytuacji terenowej nie mogą być rozwijane do linii II rzędu.

Długości linii pomiarowych nie powinny przekraczać:

a)    400 m — na terenach zurbanizowanych,

b)    600 m - na terenach rolno-leśnych.

Odcinek linii pomiarowej może być przedłużony poza jego punkty końcowe, lecz długość przedłużenia nie powinna być większa niż 200 m, a zarazem nie może przekroczyć połowy długości linii przedłużanej. Przedłużenie należy wytyczyć teodolitem w dwóch położeniach lunety.