Img00135

139

ogranicznika uzyskuje dużą impedancję ograniczającą prąd. Czas reakcji jest bardzo krótki — rzędu kilkudziesięciu mikrosekund. Francuski koncern energetycznny EDF prowadzi badania nad prototypem urządzenia.

Przewiduje się w przyszłości [49] zastosowanie nadprzewodników w technice wielkich częstotliwości (wnęki rezonansowe wysokiej dobroci, akceleratory liniowe), w elektronice, technice pomiarowej i obliczeniowej (galwanometry, woltomierze, magnetometry, gradiometry, generatory i detektory promieniowania, bolometry, termometry szumowe, elementy maszyn cyfrowych itd.), czy też w łożyskach bez-tarciowych i ekranach magnetycznych.

Od dawna prowadzi się prace rozpoznawcze nad możliwością wykorzystania nadprzewodników w urządzeniach elektroenergetycznych. Byłyby to przede wszystkim urządzenia wielkich mocy: transformatory, maszyny wirujące (generatory i silniki) oraz kable przesyłowe. Zastosowanie nadprzewodników mogłoby dać korzyści w postaci oszczędności na materiałach przewodowych i konstrukcyjnych oraz dzięki zmniejszeniu strat mocy i energii.

Gęstość prądu w urządzeniach może być zwiększona o kilka rzędów wielkości i w takiej też proporcji zmniejszy się zużycie materiału przewodowego. Mniejsze wymiary uzwojeń oznaczają mniejsze gabaryty urządzeń i mniejsze zużycie materiałów konstrukcyjnych. Jednocześnie radykalnemu zmniejszeniu ulegają straty mocy i energii w urządzeniach nadprzewodzących (będą to jedynie straty na doprowadzeniach, przepustach itd.).

Korzyści te muszą być niestety okupione znacznym kosztem materiałów nadprzewodzących, dodatkowymi nakładami na urządzenia chłodnicze i energię zużytą na produkcję ciekłego helu. Należy przy tym pamiętać, że odprowadzenie ciepła odpowiadającego 1 W, wydzielonego w temperaturze ciekłego helu, wymaga zużycia ok. 1000 W mocy w urządzeniu chłodniczym (dla ciekłego wodoru i azotu wartości te wynoszą odpowiednio ok. 40 W i 6 W).

Wydaje się, że z powszechnym zastosowaniem nadprzewodników w elektroenergetyce trzeba poczekać do czasu wytworzenia materiałów nadprzewodzących o wyższych temperaturach krytycznych, umożliwiających chłodzenie innymi gazami ciekłymi niż hel.

2.7. KOROZJA METALI

2.96. Stopniowe niszczenie tworzyw wskutek działania środowiska nazywane jest korozją. Pojęcie korozji dotyczy przede wszystkim metali i stopów, choć stosuje się je również do tworzyw niemetalowych, jak: betony, materiały ceramiczne i tworzywa sztuczne.

Korozją metali i ich stopów są procesy wywołane oddziaływaniem środowiska, podczas których materiał — począwszy od swojej powierzchni, ulega przemianie ze stanu metalicznego w stan chemicznie związany, co prowadzi z reguły do jego uszkodzenia lub wręcz zniszczenia.