img085 (6)

(/ 2*7ć) stopień męskości lub kobiecości danej osoby można najlepiej określić na podstawie zewnętrznego wyglądu. oceniając ubranie, gestykulację, glos. sposób chodzenia i poruszania się danej osoby, jednak 289? homoseksualistów twierdzi, że wygląd zewnętrzny nie jest wystarczający w ocenie męskości. Uważają oni, że ogólny typ osobowości oraz role socjalne i seksualne są równie ważnymi wskaźnikami.

Aż 8/4 homoseksualistów badanych przez Saghira i Robinsa uważa, że sfeminizowanie mężczyzny nie jest narzucone lub nabyte, lecz wynika z jego osobowości. Większość homoseksualistów (60%) oceniła siebie jako właściwie zmaskulinizowanych i „nieróżniących się od innych mężczyzn". Jednak 25% homoseksualistów (żaden z heteroseksualistów) oceniających siebie jako sfeminizowanych wykazywało w dzieciństwie zachowanie, które określano jako dziewczęce.

Bieber i wsp. wśród badanych przez siebie homoseksualistów u 65% nie zauważyli śladów feminizacji. V pozostałych 85% - tzn. u 88 pacjentów stwierdzili sfeminizowane zachowanie w ruchach oraz w brzmieniu głosu; u 19 pacjentów femini/acja typowa była zarówno dla dzieciństwa, jak dla okresu dojrzałości, u 7 pacjentów - dla dzieciństwa (potem zniknęła), a u 7 pozostałych pacjentów' proces feminizacji dokonał się prawdopodobnie w wieku dojrzałym.

Badani przez Biebera i wsp. homoseksualiści i he-teroseksualiści na pytanie, czy pragnęli być kiedykolwiek kobietą, odpowiedzieli w sposób następujący: pozytywną odpowiedź dało 8 heteroseksualistów i homoseksualistów, 14 pragnęło być takimi jak matka, 6 — jak siostra. 18 - jak siostra, która była faworyzowana przez ojca. a 16 jak starsza siostra, która była podziwiana przez całą rodzinę.

Niektórzy homoseksualiści czują niechęć do zw iązków rodzinnych, utrzymywania dzieci itp. Trudno powiedzieć, w jakim stopniu to antyrodzinne nastawienie może wpływać na kształtowanie się skłonności homoseksualnych. Nie wiadomo również, w jaki sposób oba te czynniki warunkują się, czy antyrodzinne nastawienie jest jednym z powodów rozwoju, a w' każdym razie utrwalenia się tych skłonności, czy też sytuacja jest odwrotna i u osoby o takich skłonnościach nastawienie antyrodzinne jest wynikiem chęci racjonalnego wytłumaczenia swojej sytuacji homoseksualnej.

Oto wypowiedzi niektórych homoseksualistów:

„Nie chcę całe życie być niewolnikiem, po to by moja żona mogła przyjemnie spędzać czas w domu.

Nie pragnę mieć dzieci, które będą przejadać moje zarobki przez najlepsze lata mego życia".

„Życie jest zbyt niepewne, aby powoływać dzieci na ten świat. Jeżeli ktoś nie chce mieć dzieci, to po co ma się żenić".

„Nie chcę być niczyim ojcem. Pragnę żyć dla siebie".

„Myślę, żc nie chcę dźwigać odpowiedzialności za rodzinę - noski i jeszcze raz troski - oto całe życie mojego ojca i nadal kłopoty w wieku 70 lat. Musi troszczyć się o matkę, o niezamężną siostrę i o mnie. Czy pan sądzi, że pragnę być takim jak on przez 40 lat mego życia?"

„Są mężczyźni i mężczyźni. Ja nie mógłbym ochronić nikogo - sam pragnę być ochraniany. Przez cale życie ktoś troszczył się o mnie. Nie zależy mi na posiadaniu rodziny. Nawet gdybym kochał w ten sposób kobiety, nie potrafiłbym zarobić tyle. by wystarczało dla niej i dla dzieci. Są ludzie zbyt wrażliwi. aby nieść brzemię innych ludzi".

„I.ubię. gdy ludzie kupują mi różne rzeczy i są mili dla mnie. I.ubię być zdobywanym, nie lubię sam zdobywać - ani miłości, ani seksu, ani pieniędzy.

Iiik więc pozwalam zdobywać się innym i staram się