img259 (7)

Litera	Głoska znak transkrypcji	lllt'*- *1 Przykłady
LI	1	lana [lana]
LI 11	J	polio [pójo]
M m	m	mapa [mapa]
N n	n	mano [mano]
	m	un barco [umbarko]
	P)	enfermo [ery fermo]
	Pi	mancha [manjca]
	0	blanco [blayko]
n	Ji	manana [map a na]
0 o	0	poco [póko]
Pp	P	paro [paro]
Q q	k	querer [kerer]
R r	r, r	caro [karo], carro [karo], rato [rato]
S s	s, s	paso [paso], mismo [mismo]
T t	t	loro [tóro]
U u	u, y, w	muro [muro], aula [ayla], agua [avwa]
V v	b,B	vino [bino], grave [graBe]
W w	b	wat [bat]
X x	S, ks(YS)	explicar [esplikar], exótico [eksótiko] ([evsótiko])
Yy	J. J	mayo [majo], hielo [jelo], conyugal [koyjuYal]
Zz	e. §	mozo [mó0o], osezno [oseGno]

II. Głoski języka hiszpańskiego

1. Samogłoski

Artykulacja samogłosek, jak już wspomnieliśmy, odbywa się przy braku przeszkody (szczeliny lub zwarcia) w jamie ustnej i przy swobodnym odpływie wydychanego powietrza. Najważniejszym narzędziem artykulacyjnym w przypadku samogłosek jest język. Olbrzymią rolę odgrywają także drgania wiązadeł głosowych. W wytwarzaniu samogłosek niekiedy biorą udział też wargi.

Akustycznie samogłoski są tonami, których brzmienie zależy od powstających w jamie ustnej różnego rozmiaru rezonatorów. Głównym rezonatorem, dzięki któremu samogłoski mają tak rozległą skalę odcieni brzmieniowych, jest właśnie jama ustna. Można zatem powiedzieć, że na opis artykulacji samogłosek składają się opisy jej rezonatora i ruchów języka w jamie ustnej.

Hiszpański system wokaliczny w porównaniu z innymi językami (np. francuskim lub angielskim) jest dość prosty i składa się z 5 fonemów: /i/, /e/, /a/, /o/, /u/. Nie posiada on samogłosek nosowych (hiszp. vocales nasales), ani nie jest dzielony na samogłoski krótkie i długie (hiszp. \ocales breves y largas). Kierując się względami praktycznymi wszystkie samogłoski hiszpańskie można uważać za krótkie. W porównaniu z innymi językami (np. portugalskim i kata-lońskim) można stwierdzić, iż hiszpański system wokaliczny cechuje brak redukcji samogłosek nieakcentowanych.

Niektórzy autorzy w ślad za założycielem hiszpańskiej szkoły fonetycznej T. Navarro Tomasem (np. Manuał de pronunciación espańola, Madrid, C.S.I.C., 1974¹⁸, s. 238-243) wyodrębniają alofony samogłoskowe na podstawie szerokości kanału głosowego. Chodzi o tzw. samogłoski bardziej lub mniej przymknięte bądź otwarte.

19