Sahelanthropus tchadensis - wymarły gatunek ssaka człekokształtnego. Żył około 7 mln lat temu w Środkowej Afryce. Właściwie nic nie wiadomo o tych istotach poza wyglądem ich czaszek, które odnaleziono w okolicach jeziora Czad. Czaszki wyglądają podobnie do ludzkich. Płaska twarz, podobne uzębienie, jedynie znacznie mniejsza puszka mózgowa i szerszy rozstaw oczodołów.
Sahelanthropus tchadensis mógł być przodkiem człowieka albo szympansa. Można go też uznać za wspólnego przodka ludzi i szympansów.
Holotypem jest okaz TM-266-01-060-1, odnaleziony na stanowisku Tolros-Menalla 266, na pustyni Djurab w Czadzie. Cechy charakterystyczne to: ortognatyczna twarz (cecha bardzo progresywna), duży i ciągły wał nadoczodołowy, obecność małego sagittal crest, duże zwężenie zaoczodołowe, duży nuchal crest, wąski U-kształtny łuk zębodołowy, duży grzebień karkowy, do którego przyczepiały się mięśnie karku.
Według Wolpoffa, Senut i Pickforda zwierzę to jest jedną z mioceńskich małp człekokształtnych, których ewolucja nie miała nic wspólnego z linią homininów, a jest jedynie dowodem ogromnej zmienności wśród małpiej linii rodowej. Badacze ci wskazują na takie cechy, jak szerokość kłów w zakresie zmienności kłów szympansa i goryla (u samicy), pasmo starcia szkliwa wzdłuż tylnego brzegu sygnalizujące obecność kompleksu tnącego, silnie rozbudowany grzebień karkowy (jak u goryli) oraz brak niezbitych dowodów na fakultatywną bipedię. Brunet (odkrywca) twierdzi, że to najstarszy przedstawiciel hominidów i argumentuje, że na podstawie samych pomiarów niczego nie można dowieść. Ważna jest wielkość względna, a nie bezwzględna i proporcje przedtrzonowców i trzonowców, które są charakterystyczne dla późniejszych homininów. Budowa kła świadczy o braku kompleksu tnącego (zła interpretacja ekspozycji zębiny), bowiem krawędź tylna jest nieostra, a duży i ciągły wał nadoczodołowy stanowi odpowiedź na naprężenia związane z funkcjonowaniem przednich zębów. TOUMAI nadzieja na życie
Australopithecus bahrelghazali - wymarły hominid odkryty w 1993 roku przez Michela Bruneta, w starym korycie rzeki Bahr el Ghazal w Czadzie, ok. 2,5 tysiąca km na zachód od wschodnioafrykańskiej Doliny Ryftowej. Jak na razie jest to jedyny gatunek australopiteka znaleziony tak daleko na zachód. Według rosnącej ciągle liczby paleoantropologów, którzy przyznają, że jest to samodzielny gatunek, Australopithecus bahrelghazali żył w okresie 3 - 3,5 mln lat temu. Odkryty przez Bruneta osobnik został nazwany Abel.
Australopithecus africanus - australopitek znany już od 1924 roku z odkrycia Raymonda Darta w Taung w RPA. W 1947 roku, również w RPA, Robert Broom i John T. Robinson odkryli czaszkę nazwaną "Pani Ples" o tych samych charakterystykach co znalezisko Darta, potwierdzając tym istnienie australopiteków na południu Afryki.
Osobniki męskie tego gatunku ważyły ok. 41 kilogramów i dorastały do 138 cm, a żeńskie ok. 30 kg i dorastały do ok. 115 cm.
A. africanus żył przeszło 3 mln lat temu. Być może gatunek ten występował jeszcze 2 mln lat temu. Przedstawiciele tego gatunku poruszali się na dwóch nogach choć prawdopodobnie dwunożność nie była w pełni wykształcona - wskazują na to badania kanałów półkolistych, które u naczelnych badał Fred Spoor. Australopitek ten prawdopodobnie pędził częściowo nadrzewny tryb życia, na co wskazują m.in. odkrycia w Sterkfontein.
Paranthropus robustus (lub Australopithecus robustus) - przedstawiciel australopiteków masywnych.
Zamieszkiwał Afrykę południową około 1,6 mln lat temu. Mniej więcej w tym samym czasie w Afryce Wschodniej żył Paranthropus boisei. Ich cechą charakterystyczną były masywne kości czaszki. Australopithecus robustus należy do bocznej linii rozwojowej człowieka, która zajęła niszę ewolucyjną w związku z wysychaniem Afryki. Rasa wymarła.
Paranthropus boisei - wymarły hominid, przedstawiciel australopiteków masywnych. Miał silne i duże szczęki wyposażone w szerokie zęby służące do rozcierania roślinnego pokarmu. Równie masywnie zbudowana była jego czaszka. Zamieszkiwał Afrykę ok. 2-1,4 mln lat temu.
Pierwotnie zaliczany do rodzaju Australopithecus (gatunek Australopithecus boisei). Z powodu skąpości skamielin trudno ocenić jego wysokość.
Mary Leakey dokonała wielu ważnych odkryć rozpoczynając swoją pracę już w latach 30. u boku męża Louisa Seymoura Leakeya. Między innymi w 1959 odkryła w Olduvai słynnego "Zinja" (Zinjanthropus boisei), skatalogowanego jako OH 5, należącego do Paranthropus boisei.
Paranthropus aethiopicus (wcześniej Australopithecus aethiopicus) - przedstawiciel australopiteków masywnych. Znalezione szczątki szacowane są na około. 2,5 mln lat.
Najlepiej zachowaną skamieniałością P. aethiopicus jest tzw. "czarna czaszka" znaleziona w północnej Kenii.
Australopithecus anamensis - wymarły ssak naczelny, hominid. Żył około 4 mln lat temu.
W 1965 Bryan Patterson w Kanapoi nad jeziorem Turkana w Kenii odkrył szczątki datowane na ok. 4 mln lat, początkowo klasyfikowane jako A. afarensis. Dopiero w 1995 zostały zakwalifikowane przez kenijską paleontropolog Meave Leakey jako Australopithecus anamensis.
Nazwę zawdzięcza przynależności do rodzaju Australopithecus i jezioru Turkana, w pobliżu którego jego szczątki znaleziono (w języku turkana anam znaczy jezioro).
Znany z nielicznych szczątków kopalnych, przede wszystkim fragmentów żuchwy, szczęki, kości ramieniowej i części kości podudzia. Wszystko wskazuje na to, że chodził w pozycji wyprostowanej.
Skamieniałości A. anamensis wykazują cechy wspólne zarówno ze współczesnymi szympansami jak i z ludźmi. Szczęki A. anamensis są prymitywne (obie połowy łuku zębowego blisko siebie), żuchwa podobna do szympansiej. Zęby pokryte grubym szkliwem jak u innych australopiteków, co odróżnia je od zębów afrykańskich małp człekokształtnych. Przewód słuchowy niewielki, czym przypomina szympansy. Mimo że o milion lat starszy, staw kolanowy A. anamensis przypomina staw innych dwunożnych australopiteków (np. Australopithecus afarensis).
Australopithecus afarensis - australopitek, którego najstarsze znane szczątki datowane są na 3,7 mln lat a najmłodsze 1,3 mln lat temu. Znaleziono je w Etiopii i Tanzanii. Miał szeroką miednicę, wysklepioną stopę, paluch u stopy zrównany z innymi palcami, kciuk przeciwstawny, ramiona były długie, a pojemność mózgu wynosiła ok. 500-600 cm3. A. afarensis był roślinożercą o niskiej, krępej budowie.
Liczne szczątki A. afarensis znaleziono w Afryce Wschodniej, ale niektórzy badacze uważają, że nie wszystkie ze znalezionych skamieniałości faktycznie należy przypisać temu gatunkowi. Najsłynniejszą przedstawicielką A. afarensis jest "Lucy"
Kontrowersje wzbudza też kwestia, czy A. afarensis był aby na pewno gatunkiem naziemnym; wiele cech budowy wskazuje, że mógł dużą część czasu spędzać na drzewach.
20 września 2006 miesięcznik Scientific American opublikował materiały z najnowszych znalezisk w miejscowości Dikika, kilka kilometrów od miejsca, gdzie znaleziono Lucy. Odkryto tam niemal kompletny szkielet młodocianego australopiteka, który zmarł - jak się ocenia - mając około 3 lat. W doskonałym stanie zachowała się czaszka, kości ciała i kończyn, brakuje tylko miednicy, niewielkich części kończyn i pleców. Cechy szkieletu wskazują na przystosowanie do chodu dwunożnego, choć długie kości i zakrzywione palce potwierdzają także tezę o tym, iż istoty te dużo czasu spędzały również na drzewach. Odkryty osobnik nazwany został Selam (co po amharsku znaczy pokój).
Australopithecus garhi - hominid, gatunek odkryty stosunkowo niedawno (1996-1998) w Etiopii. Szczątki odkryto w pobliżu rzeki Auasz. Nazwa 'garhi' oznacza niespodzianka. Pojemność mózgoczaszki wynosiła ok. 450cc. Czaszka wykazuje wyraźny prognatyzm dolnotwarzowy. Zachowane zęby trzonowe były znacznych rozmiarów. Kość udowa elongacją przypomina ludzką, co może świadczyć o dwunożności. Kość ramieniowa natomiast wykazuje cechy zbliżone do małp człekokształtnych. Morfologia Australopithecus garhi wykazuje zatem mozaikowatość cech. Szczątki datowane są na około 2,5 mln lat temu. Uznawany za formę pośrednią między A. afarensis a grupą obejmującą nowocześniejsze australopiteki i rodzaj Homo.