Czym należy się kierować w wyborze własnej Ontologi?
Tekst ontologie jako zbiór poglądów na temat tego co tak naprawdę „istnieje”. Są przedstawiane różne teorie o tym jak powinno się orzekać istnienie różnych rzeczy lub przypadków. Idealnym przykładem owego sporu jest spór o pegaza, który pokazuje nam, że próba odrzucenia istnienia bytu tak naprawdę stwierdza jego istnienie.
Quine przedstawia sytuacje sporu dwóch koncepcji. W tym przypadku swojej i Iksińskiego ( pisząc „Iksiński lub „Ygrekowski” nie mam na myśli konkretnych myślicieli. Quinn wymyśla te nazwy które afirmują konkretne poglądy różnych filozofów) na temat istnienia pegaza. Wykazuje, że zwolennik istnienia Pegaza nawet w formie idei góruje nad jego przeciwnikiem. Ponieważ Quine, aby w ogóle móc odrzucić istnienie Pegaza musi przyznać, że coś takiego istnieje choćby w formie idei. Wskazuje, że w takim prostym myśleniu musi istnieć jakaś forma niebytu. Problem jest nierozstrzygalny w perspektywie odrzucania czegoś, co według niego nie istnieje. Więc nie da się sformułować poprawnie twierdzenia o nie istnieniu czegoś, czego istnienia sami nie uznajemy. Potrzebna jest trudniejsza i głębsza analiza problemu, której przykładem jest przedstawienie problemu Pegaza Ygrekowskiego.
Jednak autor uważa, że wizja na temat tego, co istnieje Igrekowskiego nie jest doskonała. Jego świat oprócz bytów istniejących rzeczywiście jest pełen „przypadków i możliwości”. Taki pogląd ciągnie ze sobą wiele problemów które autor zresztą wylicza:
„…konieczność, niemożliwość i przypadkowość”.
Autor nie przekazuje nam bezpośrednio, który rodzaj ontologii jest najlepszy. Zaznacza, że najlepszą metodą jest tolerancja i eksperymentowanie. Każdy samodzielnie musi się ustosunkować do świata, w którym żyje. Na szczęście Quinn przedstawia kilka różnych wizji i nie zaprzestaje na ich opisaniu. Z matematyczną precyzją wytyka błędy i próbuje rozstrzygać wszelkie niejasności. Sam autor skłania się do fenomenalizmu. Jednak uzbrajając nas w wiedze i kryteria oceny różnych ontologii, wybór pozostawia nam samym.
Przemysław Borkowski II rok