033

SYN BÓLU.

Jemu od skroni wiatr włosy odegnał,

Gwiazdy ku niemu migały wesoło,.

On stał na wietrze — a blade miał czoło,

I takićm okiem potaczał w około Jakby konając świat żegnał.

1 z białą twarzą jak posąg nagrobny On patrzał w niebo — a z b61u omdlewał,

A kiedy nocny cbłód co nim powiewał Strzeźwił mu zmysły — on gwiazdom zaśpiewał, A głos miał drżący, żałobny:

«1 nigdyż ciszy nie znajdę dla serca,

Jak Arab w puszczy ku widmu ogrodu Stąpam pragnący w ramiona zawodu, l tracąc wiarę — czyż mam już za młodu Urągać jako bluźnierca ?

Czego się dotknę, w ręka mi się kruszy, Ciemnieję droga kędy stopy zwrócę,

Blednieje gwiazda gdy na nią wzrok rzucę, Zmarłym nadziejom pieśń pogrzebu nucę Z nową nadzieją w mój duszy:

. i • ;    .    •    • i\ i-

I czuję niechęć ku dniowi .białemu,

W ciemnój ustroni samotny usiadam,

1 z tamtąd z jednym tylko Bogiem gadam;

Lżćj mi gdy duszę przed nim wyspowiadam,

A jednak smutj^samemu!

I znowu serce cięży jakfęś brzemię,— -•

Rwę się do świata, samotnośćmię nudzi, — •Tyś śpiewak ludu, więc idź między ludzi,

«0 biedny ptaku! jeśli lot‘cię trudzi • Zlatuj z błękitu na ziemię!*

To ziemia! ziemia—jaki gwar w tym wirze,

A gwar niesforny, a wir ciemny, mętny, Rzucam się w niego miłością namiętny—

Obco w nim jakoś i chłodno; — i smętny Opieram głowę na lirze.

Śpićwać im będę — mam ja pieśń z nieba, Słuchaj mię ludu, słuchajI — gdzież jest rzesza?

3*