* Prawo o zgromadzeniach z 1932 r. rozróżniało zgromadzenia
- publiczne - dostępie dla nieograniczonej liczby osób,
- pod gołym niebem — których odbycie uzależnione było od zgody organu administracji ogólnej I instancji,
- w lokalach - których odbycie uzależnione było od dokonania zgłoszenia,
- niepubliczne - osób ściśle znanych zwołującemu łub członków stowarzyszenia
(nie wymagały zgłoszenia ani rejestracji).
Organy administracji ogólnej mogły delegować swego przedstawiciela w celu:
- kontrolowania przebiegu zgromadzenia publicznego,
- z prawem jego rozwiązywania.