10503 Scan0026 (22)

Zamrugała dwa razy. A potem pobiegła na prawą stronę sceny. Stałam tam i oddychałam wolno i głęboko, aż z Łucją przybiegł Nicholas, wciąż w stroju ogrodnika. Tymczasem Tonio sobie poszedł. Chwilę później Max odwrócił się na pięcie i dumnie odmaszerował w drugą stronę. Złapałam Nicholasa za ręce.

-    Jak dużo wiesz o pobycie Toniego w więzieniu? -zapytałam.

-    Niewiele. - Pokręcił głową. Ale patrzył poważnie więc uznałam, że jednak coś wie.

-    Ale? - naciskałam.

-    Tonio nigdy o tym nie mówił - kręcił Nicholas.

-    Dobrze - warknęłam. - To co mówił Max?

-    Persja, naprawdę. Nie chcę powtarzać. Wszystko co wiem, to tylko domysły i strzępy informacji.

Łucja pisnęła - takie skrzyżowanie jęku i krzyku.

Oboje odwróciliśmy się, by na nią spojrzeć.

Jej oczy znów przypominały spodki i wyglądała, jakby chciała się rzucić do ucieczki. Cieszyłam się, że nigdzie w pobliżu nie ma Floss, bo gdyby była, to myślę, że Łucja mogłaby ją złapać i spróbować się przenieść do Krainy Magii, by uciec przed tym niepokojem, który zdawał się nas wszystkich dławić.

-    Łucja? - spytałam.

-    Max raz mówił, że to była sprawa polityczna - wyszeptała Łucja. - Że wystawiali sztukę protestacyjną przed budynkiem, gdzie odbywało się jakieś ważne spotkanie...

-    Szczyt handlowców kontra środowisko - odezwał się Nicholas tak, jakby ktoś siłą wyciągał mu te informacje z gardła. - Tego jestem pewien.

-    Tak, masz rację. - Łucja mówiła tak cicho, że musiałam się pochylić, by ją dosłyszeć. - W każdym razie ktoś wezwał policję.

-    Major - dodała Floss.

Musiała chyba przylecieć, bo na pewno nie słyszałam jej kroków. A ona raczej nie umiała latać.

-    To Major wezwał policję. Powiedział, że zakłócamy spokój. Że jesteśmy antyrządowi, przeciwko pracy, przeciw prawom człowieka. Powiedział, że występujemy bez pozwolenia i że używamy w naszym przedstawieniu magii.

-    Innymi słowy - dokończył Max, a jego kroków też nie słyszałam i już zaczęłam pokręcić głową, by odzyskać słuch - mówił wszystko, co przyszło mu do głowy, co mogłoby wpakować nas, a zwłaszcza Tonią, w kłopoty. I tak jakby pozbawił nas argumentu o prawie do wypowiedzi i prawie do protestów.

Czekałam na więcej. Ale ponieważ nic nie mówili, spróbowałam pojąć, o co chodziło, krok po kroku.

-    Niech dobrze zrozumiem - zaczęłam. - Po pierwsze kwestia magii. Czy nie wpakowałby w kłopoty także Floss? Czemu tylko Tonią zatrzymano?

-    Dziękuję, Persjo - wyszeptała Floss.

-    Nie. Ja tylko próbuję zrozumieć - zaprotestowałam, ale w tej samej chwili spojrzał na mnie ponuro Max i powiedział:

-    A kto jest dyrektorem artystycznym? Kto tym kieruje? Kto wpuścił tam ten „pomiot z drugiej strony”?

Skrzywiłam się, a Floss się skuliła.

Max zauważył nasze reakcje, ale zwrócił się do Floss:

-    Nie miałem tego na myśli. Wiesz o tym, prawda?

-    Oczywiście - odpowiedziała Floss. - Po prostu sobie to przypomniałam.

-    A pozwolenie? - dociekałam dalej. - Mieliście je?

53