11843 Zdjęcie1265 (5)

który

gfctnycfc, jakiś lystcm piychoencrgetyM M w określonych warunkach wyraź* się popnt* ^Ct ność Madami? Większość psychoanalityków »^łl* punca pierwszej możliwości i, jak sądzimy, flUi0t • gdyż postępowanie kulturowe ludzi, jak szczegół⁰*⁰ zobaczymy dalej, stosuje się do wzorów, których nie można sprowadzić w naukowo poprawny sposób do mechanizmów organicznych. Podobnie jak dawniejsze szkoły psychologiczne, szkoła freudowska konsekwentnie przyjmuje drugą możliwość, ale — inaczej niż one — zakłada, że nieświadome siły psychologiczne nie istnieją tylko jako pewien potencjał, lecz nie przestają być czynne i zmienne. Ich dynamizm znajduje od czasu do czasu świadome ujście, które wydaje się niezrozumiałe tak długo, jak długo nie uwzględniamy tych nieświadomych zmian, które dokonały się w przerwach w uzewnętrznionym postępowaniu.

Doktryna ta jest bardzo przekonująca, gdyż odwołuje się do naszego metafizycznego pragnienia znalezienia od razu ostatecznego wyjaśnienia i jedności dla wszystkiego, co w naszym empirycznym świecie wydaje się nierozwiązywalne i rozproszone, bez czekania na powolny postęp ściśle naukowej analizy i syntezy. Nie ulega wątpliwości, że dla psychologa, który przywykł traktować jednostkę ludzką jako ostateczną rzeczywistość i rozpatrywać wszelkie czynności jako jej części, kłopotliwe jest zaobserwowanie, że obecna czynność może być zależna od czynności wykonanej rok temu, miesiąc temu lub dopiero wczoraj, czy też być jej powtórzeniem, chociaż w okresie, jaki upłynął pomiędzy tymi czynnościami, jednostka robiła zupełnie inne rzeczy, pozbawione związku z którąkolwiek z nich. Dlatego psycholog jest skłonny twierdzić, że w człowieku musi być jakaś trwała część czy proces o charakterze organicznym lub psychologicznym, który wiąże ze sobą owe czynności ponad przepaścią czasu.

Twierdzenie takie nie jest jednak naukową hipotezą, pomagającą nam zorganizować naszą indukcyjną wiedzę o tych czynnościach; tego, co wiemy i powinniśmy wiedzieć o ich powiązaniu ze sobą, dowia-

J&lco I

| let^ly artysta podsjmuls §nrtr«tu_#    fx»r«locHa«%a w ni«.

_J t y M w Ml ■ iB i ■ ■> «ilay>owof1 i aa    w roa —

S^rwotnej dą*i«o4cft ostotycxr»o 3 ma _wy

cjtjmtło**    obacną:    da±noś6

1 toariAz inna «>ix t>ylat>y. gdyby _yn artysta nie doairal poraźk i. To. czy [farycwy łwiągelc m&^dsy czynnością przeszłą ^{ofa r rrł} ^ prsypissemy trwaniu w nieświa-docnodci    *> ewnycłi    lcompleks^w i    Dra^nieA.    czy t_e±

trwaniu w asratamia nerwowym pewnych składników

--* nie ma wiąkszego znaczenia, Jedno

*    ^c**^^ł*ⁱ*    'nowiem niedostępne dla obserwacji.

Maulcowo motemy wiedzieć Jedyztie to₉ co sx>trafimy pr^wmioskowaó z ot>serwacji postępowania malarza isiaj    i    I>rzed ■■

foataje wszakże jeden wa: boanalitycznej    koncepcji    nieświa-

Bi» a ml st nowicie wniosek, wyciąpiiąty sz obser-ji l>ost^j>o^srania ludzkiego, ±e dątności mogą ule-X>z~-r e Ir ■ rt slccniom naaret wówczas,    nie są

ie ujawniane, t j. podczas przerwr miedzy czyn—

_!mi. X«9a przykład, mo±e sie zdarzyć, ±e malarz

idoczny sposób zadow^olony z. początkowego X»o—

d portretem, podejmując Jh po prze-dokona jej całkowite j reorganizacji:    zamiast

ierwotnej pojawi sic nieoczekiwanie inna tetyczna. Modbe sic też zdarzyć, *0 mściciel.

Jo si^ spotkać swre^o wroga, szło J?x>—

nej intencji- obicia *o. ale kiedy *?_^**"i*^J

gd zabić i dąży do pojednania-

to s>_rZ3rpv,-^o^rxi«.    ^w

lec zmia n ie?

Ł_dz«r>ia r»»okt indulccyjne^ oświadczenia, ^tł*^{lŁ ł}*L    «

2T3