14531 img356

6.3. Geometria ostrza 85

Przekrój F-F

•    kąt przyłożenia główny a₀ jest to kąt zawarty między płaszczyzną krawędzi skrawającej P_s i płaszczyzną przyłożenia A_tt;

•    kąt ostrza główny ft₀ jest to kąt zawarty między płaszczyzną natarcia A_r i płaszczyzną przyłożenia A_a.

W płaszczyźnie P₀ zachodzi następująca zależność    + y₀ = 180°.

Jeśli geometria ostrza rozpatrywana jest w punkcie znajdującym się na pomocniczej krawędzi skrawającej, to kąty definiowane są analogicznie jak w przypadku geometrii rozpatrywanej w punkcie znajdującym się na głównej

krawędzi skrawającej, jedynie oznaczenia kątów zawierają dodatkowo apostrof „prim”, np. y'₀.

Płaszczyzny i kąty ostrza określane w innych układach odniesienia są definiowane analogicznie jak w układzie narzędzia. Oznacza się je tak samo jak w układzie narzędzia, dodając odpowiednio indeksy, np. dla układu roboczego „e” od słowa efektywny (P^, a_oc, itp.).

6.4. Ostrza zataczane

Ostrza z zataczanymi powierzchniami przyłożenia, zwane w skrócie ostrzami zataczanymi, stosuje się przeważnie w obrotowych narzędziach kształtowych w celu uzyskania powtarzalnego zarysu krawędzi skrawających po kolejnych przeostrzeniach. Ostrzenia dokonuje się w tym przypadku jedynie od strony powierzchni natarcia, która jest powierzchnią płaską, co jest znacznie prostsze niż ostrzenie kształtowej powierzchni przyłożenia. W narzędziach z takimi ostrzami zazwyczaj kąt natarcia równa się 0°. Dzięki temu uzyskuje się proste, lustrzane odwzorowanie zarysu narzędzia w przedmiocie obrabianym. Jedynie w przypadku obróbki materiałów miękkich uzasadnione jest stosowanie dodatniego kąta natarcia. Jednak wówczas należy skorygować zarys powierzchni przyłożenia tak, aby rzut łukowy na płaszczyznę przechodzącą przez oś narzędzia miał zarys taki, jak powierzchnia kształtowanego przedmiotu (patrz p. 14.1.5).

Rys. 6.8. Geometria ostrza zataczanego