17134 IMG80

ROZDZIAŁ 9

Radzenie sobie z piętnem i uprzedzeniem

Carol T. Miller, Brenda Major

W rozdziale tym posługujemy się strukturą pojęciową, odwołującą się do stresu i radzenia sobie, w celu zrozumienia doświadczeń i reakcji adaptacyjnych tych jednostek, które są obiektami uprzedzenia, ponieważ mają jakieś piętno społeczne. W naszej analizie kierujemy się kilkoma podstawowymi założeniami. Pierwsze głosi, że posiadanie piętna społecznego jest potencjalnie stresującym zdarzeniem życiowym. Po drugie zakładamy, że paradygmaty teoretyczne, którymi posługiwano się, aby zrozumieć, jak ludzie radzą sobie z innymi typami stresujących zdarzeń życiowych i jak adaptują się do nich, można z powodzeniem stosować do zrozumienia, jak ludzie radzą sobie z tym, że są stygmatyzowani, i jak się do tego adaptują. Główna przesłanka podejścia przyjmującego perspektywę radzenia sobie głosi, że nie ma prostego, bezpośredniego związku między narażaniem na działanie stresorów a wynikami adaptacji. Tak więc, chociaż osoby mające jakieś piętno mogą doświadczać większego stresu, nie musi to przekładać się na słabsze wyniki, takie jak gorsze zdrowie psychiczne (np. Crocker, Major, 1989). Zgodnie z naszym trzecim założeniem, chociaż piętna różnią się pod wieloma ważnymi względami (np. widoczność, możliwości kontroli), które prawdopodobnie wpływają na strategie radzenia sobie, to jednak są także podobne pod wzglądem tego, jak ludzie radzą sobie z nimi (Crocker, Major, Steele, 1998). Na koniec zakładamy, że reakcje radzenia sobie mogą koncentrować się na problemach związanych z piętnem lub na emocjach, których przyczyną są te problemy (Major i in., 2000; Miller, Myers, 1998; Swim, Cohen, Hyers, 1998).

Piętno jako stresor

Ludzie stygmatyzowani mają pewną cechę, która w określonym kontekście przekazuje informację o deprecjonowanej tożsamości społecznej (Crocker, Major, Steele, 1998).