17138 STR

Rysunek 6.10. Belka ciągła zespolona o stałym przekroju wg [79]: a) widok z boku, b) widok z góry, c) schemat łączenia elementów; 2 — przęsło skrajne, 2 — przęsło środkowe; h — wymiary przekrojów elementów, / - osiowy rozstaw podpór, d - średnica gwoździ

W przęsłach skrajnych belek poddanych działaniu obciążeń stałych i zmiennych momenty zginające są znacznie większe niż w przęsłach środkowych, dlatego przęsła skrajne należy wzmocnić dodatkowym elementem (rys. 6.10).

W belkach ciągłych o przekroju zmiennym (rys. 6.11) styki wykonuje się nad podporą na zakład długości a > 0,2/. Przy tym sposobie łączenia w przęśle, w miejscu gdzie moment zginający jest mniejszy, przyjmuje się przekrój pojedynczy. Na podporach środkowych przekrój jest dwukrotnie, a na podporach przyskrajnych trzykrotnie większy.

Rysunek 6.11. Belka ciągła o zmiennym (podwójnym) przekroju na podporze wg [79]: a) widok z boku, b) widok z góry, c) przykład łączenia elementów, d) schemat zastępczy do obliczania liczby gwoździ łączących elementy belki, e) wykres momentów zginających od obciążenia ciągłego; 2 - podwójne przęsło skrajne, 2 — pojedyncze przęsło środkowe; F — siła w połączeniu, a — długość zakładu, a\ — odległość wypadkowej sił w łącznikach od osi podpory, b, h- wymiary przekroju belek