17306 str 085

Przy bardzo dużych obciążeniach o zmiennym kierunku obciążenia i dużej częstotliwości zmian jest stosowana odmiana ciężka o 10, 16 lub 20 wypustach, mających jeszcze większe wysokości. Odmiana ciężka jest jednak nie objęta normą.

Rys. 12.3. Rodzaje zarysów połączeń wielowypustowych: a) prostokątny, b) ewolwentowy,

c) trójkątny

W połączeniach tego rodzaju stosuje się trzy rodzaje osiowań: na wewnętrznej średnicy czopa d (w połączeniach dokładnych i przy utwardzonych wypustach), na zewnętrznej średnicy D (w połączeniach średniodokładnych i przy nieutwardzonych wypustach) oraz na bokach wypustów b, w celu zmniejszenia luzu obwodowego (w połączeniach o częstych zmianach kierunku obciążenia).

Osiowania te przedstawiono na rys. 12.4. Połączenia wielowypustowe o zarysie ewolwentowym (tzw. połączenia zębate) są ujęte w normie PN-69/85010. Ten rodzaj wypustów jest coraz częściej stosowany ze względu na łatwość dokładnego wykonania za pomocą tych samych metod i narzędzi, które służą do wycinania uzębień w kole zębatym. Wypusty ewolwentowe odznaczają się większą wytrzymałością statyczną i zmęczeniową niż wypusty

0    zarysie prostokątnym. Przypominają one zęby niskie o wysokości równej modułowi. Liczba wypustów ewolwentowych może być w granicach 6-^61

1    jest zależna od modułu.

Rys. 12.4. Osiowanie w połączeniach wielowypustowych: a) na średnicy czopa d, b) na średnicy zewnętrznej wypustów £>, c) na bocznych powierzchniach wypustów

85