17763 skanuj0400

Rys. 15.7. Hamulce cięgnowe: a) zwykły, b) różnicowy, c) sumowy

występują większe momenty obrotowe. Do ich zalet zalicza się także prostotę konstrukcji i zwartą budowę. Wadą hamulców cięgnowych jest to, że pod wpływem naciągu cięgna następuje zginanie wału bębna. Cięgna są wykonywane z cienkiej taśmy stalowej, wyłożonej materiałem ciernym. Przy niewielkich momentach hamowania stosuje się cięgna z taśmy stalowej bez okładziny.

Obliczanie hamulców cięgnowych polega na określeniu momentu tarcia M_t, niezbędnego do zahamowania bębna, obliczeniu wartości sił w cięgnie oraz na wyznaczeniu wartości siły F, jaką należy wywierać na dźwignię hamulca.

Wartość momentu tarcia zakłada się według wzoru 15.1. Przyjmując z warunków konstrukcyjnych średnicę bębna D, można wyznaczyć wartość siły tarcia potrzebnej do zahamowania bębna

T =

2 M_t

fT

(15.10)

Cięgno styka się z bębnem na części jego obwodu, odpowiadającej kątowi opasania a (rys. \5.1a). Pod wpływem siły F, działającej na dźwignię hamulca, pomiędzy cięgnem i obracającym się bębnem występują naciski powierzchniowe oraz powstają siły rozciągające oba końce cięgna. W cięgnie rozróżnia się część czynną (nabiegającą na bęben), w której występuje siła napięcia F_it oraz część bierną, w której działa siła F₂. Siła Fi jest większa od siły F₂, ponieważ część czynna cięgna jest dodatkowo rozciągana pod wpływem sił tarcia wywołanych momentem obrotowym.

Na podstawie warunku równowagi sił działających na cięgno można przyjąć, że siła tarcia T jest równa różnicy napięć cięgna T = Fi—F₂    (15.11)

400