12 (2)

7; 5

A;rończenie

•']

.;h;ł!owc)

T*- 6.

•Vyj)ro>t

• pr/v. niesienie 11/. Jolem

i~r- ? hnarrut |x>/.\cji .v)|M.unvc|

4.3.3. Jazda przodem.

Poprawna technika jazdy wózkiem zapewnia ekonomiczne wykorzystanie siły ramion do przemieszczania się, pokonywania znacznych odległości bez oznak większego zmęczenia.

)azda przodem charakteryzuje się cyklicznie powtarzaną sekwencją ruchów: napędzania i odpoczynku. Fazę napędzania rozpoczyna ułożenie rąk na obręczach napędowych na wysokości oparcia [Rys. 4], po czym należy popchnąć płynnym ruchem obręcze napędowe w przód z jednoczesnym pochyleniem tułowia w przód. W momencie gdy ręce znajdą się z przodu i zaczynają tracić kontakt z obręczami napędowymi [Rys. 5| rozpoczyna się faza odpoczynku. Stopniowo prostując tułów [Rys. 6|, rozluźnione ramiona silą bezwładności wracają do ułożenia wyjściowego, czyli do oparcia rąk na obręczach napędowych na wysokości oparcia (Rys. 7).

Osoba asekurująca, w początkowej fazie nauczania jazdy przodem, stoi z tyłu ćwiczącego.

Ćwiczenia doskonalące:

♦    Jazda ze zwróceniem uwagi na poszczególne fazy ruchu.

♦    Jazda z maksymalną prędkością.

♦    Jazda „ekonomiczna" (jak najdłuższa jazda po każdym odepchnięciu).

♦    Jazda ze zmiennym tempem.

♦    Slalom między tyczkami.

♦    Berek w jeżdzie przodem.

4.3.4. Samoasekuracja przy upadku z wózka w tyk

Umiejętność samoasekuracji przy upadku w tyl umożliwia użytkownikowi powrót do pozycji bezpiecznej - na cztery kola (bez potrzeby wchodzenia na wózek z podłoża).

Zawsze jednak najpierw należy próbować nie dopuścić do upadku w tyl. W tym celu, w momencie gdy wózek zbyt mocno wychyli się do tylu należy mocnym, energicznym pociągnięciem obręczy napędowych w tyl z jednoczesnym pochyleniem tułowia w przód -doprowadzić go do pozycji bezpiecznej (na cztery kola).

4.3.4.1. Samoasekuracja z prze-chwytem za przeciwne koto.

Tracąc równowagę i upadając do tylu należy jedną rękę pozostawić na obręczy napędowej blokując kolo, a drugą wyciągnąć w tyl, w kierunku podłoża z jednoczesnym mocnym wychyleniem tułowia w tym samym kierunku [Rys. 8|. Upadek trzeba zatrzymać możliwie najwcześniej, aby zapobiec całkowitemu wypadnięciu z wózka. Kończyna górna lekko ugięta w stawie łokciowym zamortyzuje upadek (Rys. 9|. W momencie podparcia o podłoże na ugiętej kończynie górnej, drugą - blokującą kolo ręką - należy dynamicznie przechwycić obręcz napędową po stronie podporu, możliwie jak najdalej z przodu [Rys. lOj. Następnie należy jednocześnie wykonać odepchnięcie od podłoża, skłon tułowia w przód oraz energiczne pociągnięcie obręczy napędowej w tyl |Rys. 11| Umożliwi to powrót do pozycji bezpiecznej.

!:■

I

67