22256 Top 48 BMP 2

XCIV MICKIEWICZ O SZyMONOWICU

wprowadzony do poezji polskiej przez Simonidesa, choć zmodyfikowany często przez nawiązanie do nowszych tra-' dycji literackich i nowej sytuacji społecznej, uprawiają liczni poeci: Minasowicz, Naruszewicz, Eysymont, Karpiński.

j Sława poetycka Simonidesa nie milknie i w następnym stuleciu. W twórcy Sielanek Kazimierz Brodziński widzi poetę narodowego ^{1 2}. Klasycysta, Euzebiusz Słowacki, Szy~ monowicowi i Karpińskiemu zyznaje pierwsze miejsce

wśród polskich sielankopisarzy Adam Mickiewicz w swych

paryskich wykładach literatur słowiańskiej sporo miejsca poświęcił analizie Sielanek, zwracając uwagę na ich piękno i związek z polską rzeczywistością, na występujące w nich liczne przysłowia ³. Widzi Mickiewicz w Szymonowicu wybitnego artystę, twórcę polskiej sielanki narodowej. Autor Pana Tadeusza złożył także wymowny hołd zasługom Simonidesa, stwierdzając, że „po Teokrycie jest to największy ze znanych sielankopisarzy” ⁴..

VII. UWAGI WYDAWCY

Wydanie mniejsze przynosi wszystkie zachowane i znane dziś polskie poezje Szymona Szymonowica, po raz pierwszy zebrane razem w jednym tomie. W związku z tym mogłoby paść pytanie, dlaczego tytuł tomu brzmi: Sielanki i pozostałe wiersze polskie, a nie Poezje polskie lub Poezje polskie zebrane. Znane jednak dziś wiersze polskie Simonidesa to przede wszystkim Sielanki. Jeśli

wierzyć nagłówkowi, poprzedzającemu w rkpsie Ossol. 1218/1 przysądzane Simonidesowi utwory religijne, pozostałe wiersze polskie to przecież tylko „niektóre spośród wielu”.

Z druków i rękopisów zebrała się tych utworów wprawdzie dość pokaźna garstka, ale zapewne istniało¹ ich znacznie więcej. Dla podkreślenia tego faktu, dla zaakcentowania dominującej roli Sielanek przyjęto właśnie tytuł: Sielanki i pozostałe wiersze polskie. W myśl tej koncepcji Sielanki umieszczono na początku, a w „Dodatku” dołączono P.ozostale wiersze polskie, ułożone w porządku chronologicznym. Jedynie przekład hymnu Dies irae, dies Ula..., napisany w roku 1614, pozostawiono razem z późniejszymi wierszami religijnymi z lat 1619—1622, z dwu względów zresztą: po pierwsze, dlatego że utwory te stanowią razem wyodrębniającą się grupę, która nasuwa ■ pewne wątpliwości w kwestii autorstwa; po drugie, dlatego że data 1614 odnosi się zapewne do wcześniejszej redakcji przekładu, której autor nie uznawał za ostateczną, ponieważ zostawił wyraźne ślady pracy nad nową wersją tekstu.

Wydanie niniejsze posiada charakter popularnonaukowy. Teksty opracowano w zasadzie według kanonów dla wydań typu B ^l. Jednocześnie jednak posiada ono charakter krytyczny, tj. opiera się na pierwodrukach, późniejszych wydaniach drukowanych za życia autora oraz rękopiśmiennych przekazach, przynosi odmiany tekstu.

Podstawą niniejszego wydania Sielanek Simonidesa jest przede wszystkim pierwsza, oryginalna,. ..najpoprawniej-

sza--z—tfSecti_gdyo)i₎“~^ó^l/wys_zły za życia, autora —

sporządzona w Drukarni Zamoyskiej w roku 1614². Edycję

---- ~^S*^^***‘*“~i . u ------- ...... ****‘^~'..--------

1    Por. Zasady wydawania tekstów staropolskich. Projekt. Wrocław 1955, s. 92—100.

²    Wydawca korzystał z egzemplarza Bibl. Czartoryskich * w Krakowie, sg. 36517/H, zawierającego kompletny tekst (jedynie karta tytułowa jest uszkodzona poprzez barbarzyńskie wy-

* .

8 Ib., t. IX, s. 178.

1

   K. Brodziński, Pisma. Poznań 1872.

2

   E. Słowacki, Prawidła wymowy i poezji. Warszawa 1833, s. 323.

3

   A. Mickiewicz, Dzieła. Wydanie narodowe, t. IX:

4

Literatura słowiańska, Kurs pierwszy, półrocze 11, s. 177—184.