Ćwiczenie 2
Cel ćwiczenia: praktyczne przeprowadzenie prób wytrzymałości spieku.
Wiadomości ogólne. Wytrzymałość i rozkruszność jest jednym z najważniejszych parametrów oceny przydatności spieku w procesie wielkopiecowym. Uzasadnieniem tego stwierdzenia jest fakt, że w procesie wielkopiecowym Bpiek ^est poddawany naciskom słupa materiałów wsadowych, które powodują jego kruszenie. Ponadto przesuwające się w dół pieca kawałki spieku ścierają się o kawałki koksu, topnika, ściany pieca i inne kawałki spieku co powoduje ich rozkruszanie. Poddatność więc spieku na kruszenie powoduje zmniejszanie się kawałków apieku, powstawanie nadmiernej masy drobnej frakcji i pyłu. W takim przypadku wolne przestrzenie pomiędzy malejącymi kawałkami spieku zmniejszają się prawie proporcjonalnie do zmiaD objętości tych kawałków. Jednak na skutek powstawania drobnej frakcji wolr.e przestrzenie zapełniają się drobinami spieku i maleją jeszcze bardziej, niż by to wynikało ze zmniejszania się dużych kawałków spieku. W efekcie prowadzi to do zwiększania oporów przepływu dla gazów poruszających się w górę wielkiego pieca, wynikiem czego jest zmniejszanie szybkości schodzenia wsadu w piecu i jego produkcji. W skrajnych przypadkach prowadzi to do dużego zmniejszenia poboru dmuchu przez piec, aż do zawisania szybowego wsadu włącznie, względnie do tzw. kominowego biegu gazów. Stąd zagadnienie wytrzymałości spieku tak bardzo jest docenione przez spiekalników i wielkopiecowników.
Wytrzymałość spieku wiąże się głównie z technologią jego spiekania i chłodzenia. Stwierdzono, że zbyt szybkie chłodzenie spieku związane jest z powstawaniem nadmiernych ilości kruchego szkliwa, co sprzyja rozdrabnianiu spieku i jego niskiej wytrzymałości, natomiast technologia przebiegu procesu spiekania może wpływać na powstawanie w spieku składników zwiększających, jak i zmniejszających wytrzymałość. Dodatek kok-siku powoduje zwiększone przejście ziarn w stan płynny, co sprzyja wzrostowi wytrzymałości spieku. Posiada to jednak ujemny skutek, którym jest