32205 str158 159 (3)

Przy rozpalaniu ogniska zimą wskazane jest odgarnięcie lub ubicie śniegu.

Gdy śnieg jest wyjątkowo głęboki, niewielkie ognisko można rozpalić na warstwie kloców ułożonych na śniegu. Najczęściej popełniane błędy w technice rozpalania ognisk to:

—    zły dobór podpałki,

—    nieosłonięcie ognia od wiatru,

—    zapalanie ogniska pod wiatr,

—    przytłumienie zapalonego ogniska zbyt dużą ilością pod-łożnego opału.

W razie braku zapałek lub zapalniczki dla rozpalenia podpałki można posłużyć się różnymi sposobami, które przy pewnej zręczności dają pożądane efekty. Tak np. nabój rakietowy wy-

Rys. 1. Zapalanie ogniska przez tarcie:

strzelony z rakietnicy powoduje natychmiastowe rozniecenie ognia. W tym celu należy wyjąć pocisk z łuski i odsypać połowę prochu na podpałkę. Z kolei w łusce umieszcza się szmatkę lub zwitek bawełny. Przy wystrzeleniu następuje zapalenie szmatki. Do rozniecenia ognia posłużyć się można także soczewką z aparatu fotograficznego, lornetki czy celownika karabinu. Promienie słoneczne po zogniskowaniu z łatwością rozpalają odpowiednio dobraną podpałkę (postrzępiony papier, siano, kłaczki bawełny, włosy). Dobre efekty daje również wykorzystanie spłonki od naboju.

Gdy nie ma możliwości skorzystania z wyżej podanych sposobów, wskazane jest sporządzenie prostego urządzenia przedstawionego na rys. 1.

i Składa się ono z drewnianego kija o wystruganym wielobocz-nym ostrzu (jakby rodzaj świdra), umieszczonego w wyciętym na wylot w kawałku deski otworze. Na zachowanie pionu pozwala umieszczenie górnego końca kija w gnieździe, gdzie może się on obracać. Pod otwór deski należy podłożyć dobrze wysuszoną podpałkę. Szybkie kręcenie kijem w otworze, (co jest możliwe w razie zastosowania łuku z cięciwą, którą należy nawinąć na kij), wytwarza dużą ilość ciepła w drodze tarcia i zapala podpałkę.

RODZAJE OGNISK

Istnieje wiele rodzajów ognisk, z których najbardziej typowe, omawiane poniżej, obrazuje rysunek 2.

1. Ognisko w kształcie gwiazdy. Duże kawałki drewna układa się na kształt gwiazdy dookoła podpałki. W miarę spalania się drewno należy podsuwać do środka. Takie rozwiązanie pozwala na ekonomiczne wykorzystanie opału z zachowaniem równomierności płomienia (rys. 2a).

2. Ognisko w formie krzyża. Przed rozpaleniem ogniska należy wykopać dwa dość szerokie, prostopadłe do siebie rowki. W miejscu ich przecięcia ustawia się opał w formie kopca (rys. 2b).

Ognisko płonie dobrze na skutek łatwego dostępu powietrza (przez rowki).

3. Ognisko w kształcie piramidy. Ten rodzaj ogniska uzyskuje się przez układanie kawałków drewna na przemian. W powstałą w dole ogniska pustą przestrzeń umożna łatwo podłożyć podpałkę (rys. 2c).

4. Ognisko między dwoma kamieniami. Rozpalenie ogniska między dwoma kamieniami, na których ustawia się naczynie (np. puszkę) z potrawą (rys. 2d), jest bardzo prostym sposobem podgrzewania posiłku.

5. Ognisko polinezyjskie. Opał rozpala się wewnątrz okrągłego włazu usypanego z ziemi, który nie dopuszcza do rozpowszechniania się ognia i chroni przed powstaniem pożaru, zwłaszcza gdy ognisko pali się na wyschniętym podłożu (rys. 2e).

6. Ognisko bez dymu. Tego rodzaju ognisko zdaje egzamin w razie przygotowywania posiłków w pobliżu nieprzyjaciela, gdzie dym mógłby zdradzić kryjówkę. Najlepszym miejscem jest stok wzgórza z zaroślami. Należy wykopać dół oraz wiodący od niego rowek aż do pobliskich zarośli. W dole przykrytym od góry gałęziami i ziemią sporządza się palenisko. Rowek służący do odprowadzenia dymu powinien być także zamaskowany.

159