33423 IMG68 (3)

14

Wyniki badali prof Jerzego Grochowskiego - a także wywodzącego sic z jego szkoły profesora Mikołaja Borowskiego i innych - sprawiły, że dendrometria w Polsce rozwinęła się w nowoczesną dyscyplinę naukową, dorównującą nie tylko osiągnięciom zagranicznym, ale w niektórych zagadnieniach przewodzącą w świecie

Dziedzinę dendrometrii można podzielić na 6 części. Podział ten zachowano w mniejszej książce:

I    - pomiar drzewa leżącego.

II    - pomiar drzewa stojącego.

III    - pomiar drzewostanu.

IV    - określanie wieku drzewa i drzewostanu.

V    - określanie przyrostu drzewa i drzewostanu.

VI    - wielkoobszarowe metody pomiaru lasu.

Ze względu na przyjętą koncepcję przygotowania książki zrezygnowano z omówienia wielu metod pomiaru W części I dotyczącej pomiaru drzewa leżącego me omówiono między innymi sposobów określania miąższości wzorami: zrównanych grubości krańcowych. Simonyego. Breymanna. Kozkyna, Schiffla, Gieruszyńskie-go (1948a). ze wzorów sekcyjnych omówiono jedynie w zór środkowego przekroju Nic omówiono również wielu sposobów określania kształtu strzały, między innymi sposobów Lorenza (1937) i Wielgosza (1935 i 1957).

W części II dotyczącej pomiaru drzewa stojącego pominięto bardzo dużą liczbę sposobów pomiaru, między innymi: Presslera. Wimmenauera. Strzeleckiego, Schiffla. Detnentiewa (1950).

Bardzo dużo skrótów dokonano w części HI książki, dotyczącej pomiaru drzewostanu. Opuszczono tu między innymi metody: Draudta. Uricha, Hartiga. Hohcnadla. Grochowskiego (1969). Zrezygnowano również z omówienia wyników badań dotyczących empirycznej oceny dokładności metod określania miąższości drzewostanu.

W części IV omówiono jedynie jeden sposób określania wieku drzewostanów różnowiekowych - sposób Gtimbla.

W części V nie omówiono między innymi metod Presslera. Tiurina i Płońskiego określania przyrostu miąższości drzewa leżącego. Zrezygnowano również z omówienia dużej liczby sposobów określania procentu przyrostu miąższości; z metod określania przyrostu miąższości drzewostanu nie przedstawiono między innymi metod: Kopezky-Gehrhardta, Loetscha i Gieruszyńskiego (1938b i 1961b).

Wiele opuszczonych w niniejszej książce metod pomiaru Czytelnik może znaleźć w polskich podręcznikach z dendrometrii:

Gieniszyński T.. 1949. Dendrometria IBL. Warszawa.

Gteniszyński T.. 1959. Pomiar drzew i drzewostanów. PWRiL. Warszawa. Grochowski I ., 1973, Dendrometria. PWRiL, Warszawa.

Podręczniki te są godne polecenia Czytelnikom pragnącym poszerzyć swą wiedzę z zakresu dendrometru Z podręczników zagranicznych można polecić między

J

-    w jeżyku rosyjskim

Anuczin N. P.. 1971. Lesnaja taksacyja. Wyd. 111. ~Lesnaja promyszlennost", Moskwa.

Zacharów W. K... 1967. Lesnaja taksacyja. Wyd. U. ..Lesnaja promyszlennost". Moskwa

-    w jeżyku niemieckim:

Prodan M.. 1965. Holzmesslehrc. J. D. Sauerlander's Verlag. Frankfurt a M.

-    w jeżyku angielskim:

Bruce D and Schumacher F. X.. 1950, Fotest mensuration. Wyd. HI McGraw-Hill Book Company. Nowy Jork-Toronlo-Londyn

-    w jeżyku francuskim.

PardćJ., 1961; DendromćtneEditions de 1'Ecok Naiionale des Eaux et Forćts-Nancy, impnmenc Loais-Jean GAP.

-    w jeżyku czeskim:

Korf V.. 1953. Dendrometrie. Stitni Zemedelskć Nakladatelstvi. Praga.