- ■ ■ Zasady wykładni prawa • ■ *
III CZP 11/98, OSNC 1998/12/199) lub też uchwała SN z 24 września 1997 r. (I KZP 14/97, OSNKW 1997/11-12/94), która mówi o stosowaniu per analogiam „rozwiązań rozdziału 56 kodeksu postępowania karnego” nazywając ten zabieg analogią iuris. Analogią iuris nazywa również SN zastosowanie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności art. 184 k.p.c. w stosunku do ugody zawartej w sprawach z oskarżenia prywatnego (art. 442 § 1 k.p.k.) (uchwała SN z 28 maja 1998 r.,
I KZP 5/98, OSNKW 1998/5-6/25).
Szczególnym przypadkiem analogii jest odpowiednie zastosowanie przepisu. O odpowiednim stosowaniu przepisu mówimy wówczas, gdy sama norma prawna nakazuje nam zastosować przepis prawny lub przepisy prawne należące do innej instytucji prawnej. Zwykle podstawą takiej decyzji jest podobieństwo między przepisami, co w naturalny sposób wiąże odpowiednie stosowanie przepisu z analogią^5. SN w następujący sposób wyjaśnia różnicę między odpowiednim stosowaniem przepisu a analogią: „«Odpowiednie stosowanie» następuje bowiem z woli ustawodawcy, zawartej w przepisie odsyłającym - jak np. art. 654 § 1 k.c. - przy czym wymóg «odpowiedniości» oznacza, że przepis odnoszący się do innej, wyraźnie uregulowanej sytuacji wymaga dostosowania (a więc w pewnym sensie modyfikacji) ze względu na różnice zachodzące pomiędzy dwoma abstrakcyjnie, hipotetycznie określonymi stanami faktycznymi. Natomiast analogia z ustawy (analogia legis) jest instytucją nieuregulowaną żadnym przepisem i oznacza, że organ stosujący prawo uzupełnia, na podstawie istniejących przepisów, lukę, którą ustawodawca pozostawił, choć mógł i powinien był ją «zapełnić»” (wyrok SN z dnia 18 października 2006 r.,
II CSK 121/06, LEK nr 278679). Jak wskazuje się w tym orzeczeniu odpowiednie zastosowanie przepisu nakazuje interpretatorowi uwzględnienie ewentualnych różnic między instytucjami, do których należy przepis odsyłający i przepis odesłania. W rezultacie odpowiednie zastosowanie przepisu może polegać na jego zastosowaniu wprost, zastosowaniu z odpowiednimi modyfikacjami lub na odmowie jego zastosowania ze względu na określone różnice. Aby interpretator mógł ustalić, o którą z tych sytuacji
35 J. Nowacki, op. cit., s. 156.
hi 244 *»s